Aleksander Tesic, "Zakon Smoka"
O jakiegoś czasu w sprzedaży jest książka Zakon Smoka Aleksandra Tesica. Mamy dla was wstęp autora i fragment tej ciekawie zapowiadającej się książki.
Bogactwo serbskiej mitologii zamknięte w pasjonującej powieści!
Nastały czasy Przepowiedni Ognia. Zakon Smoka rzuca wyzwanie hordom Hadesu.
W przededniu wielkiej bitwy na Kosowym Polu Zakon Smoka staje w obliczu starodawnej przepowiedni. Głosi ona, że wśród jego członków znajduje się wybraniec, który na zawsze powstrzyma ataki potworów z Hadesu. Podczas gdy rycerze przygotowują się do ostatecznej bitwy, siły podziemnego królestwa robią wszystko, by unicestwić Wojownika Przepowiedni.
Od autora:
Opisane w książce wierzenia i rytuały należą do historycznego dziedzictwa Serbii i nadal praktykuje się je w niektórych regionach kraju, a przedstawione stworzenia to autentyczni bohaterowie serbskiej mitologii.
Zakon Smoka
Aleskandar Tesic
Wstęp autora
Pomysł napisania trylogii „Kosingas” przyszedł mi do głowy w marcu 2003 roku, natomiast zbieranie odpowiednich informacji i pisanie pierwszego tomu zajęło w sumie pięć lat. Moim zdaniem piękno mitologii serbskiej nie ustępuje atrakcyjności mitologii takich jak na przykład grecka. Różnica pomiędzy nimi polega jednak na tym, że ta pierwsza funkcjonuje niemal wyłącznie w postaci przekazywanych z ust do ust ludowych podań, legend, rytuałów i pieśni. Nie istnieją pisemne ślady tych legend, tylko szczątkowe informacje, które można znaleźć w dziełach historyków greckich, zajmujących się plemionami Traków czy Ilirów i mitologią słowiańską w ogóle.
Akcja powieści rozgrywa się na rok przed bitwą na Kosowym Polu i wszystkie trzy tomy obejmą okres 365 dni poprzedzających to decydujące starcie. Numeracja roku 6896 wywodzi się z wierzeń dotyczących daty początku świata zamieszczonych w Starym Testamencie. Niemniej jednak ani bitwa na Kosowym Polu, ani najazd Turków na Serbię nie jest głównym tematem tej powieści, mimo że fabuła zmierza do tych właśnie wydarzeń. Moim zamiarem było ukazanie narodzin legendy księcia Marka, największego narodowego bohatera Serbii. Do dnia dzisiejszego nie wiadomo bowiem, w jaki sposób legenda ta powstała, przekroczyła granice Serbii, wkroczyła na Bałkany, do Bułgarii, Rumunii i dotarła do samych granic Rosji. Książę Marko zostaje w powieści rycerzem starodawnego Zakonu Smoka, który istniał naprawdę i do którego należało wielu serbskich oraz zagranicznych władców i bohaterów. Jednym z członków Zakonu, z pewnością znanym czytelnikowi, był Wład Palownik, słynny rumuński hrabia Dracula, którego przydomek „drakul” oznaczał właśnie smoka.
W „Zakonie Smoka” starodawna Przepowiednia Ognia przewiduje nadejście Wojownika, który powstrzyma hordy Hadesu pragnące podbić świat. Bohater musi jednak najpierw stać się wojownikiem Kosingas, rycerzem pierwszym wśród równych w Zakonie Smoka. Na drodze do tej szczególnej inicjacji Marko korzysta z pomocy innego Kosingas, mnicha Gabriela, który jako doświadczony wojownik i znawca wielkich tajemnic strzeże granicy pomiędzy dwoma światami. Marko i Gabriel podróżują przez Serbię, mając na uwadze tylko jedno: powstrzymać nadciągającą inwazję potworów. W czasie wyprawy poznają całe zastępy barwnych postaci – zarówno ludzi, jak i mitologicznych stworzeń. Podczas gdy ci dwaj stawiają czoła rozmaitym potworom, wyznawcy wiary chrześcijańskiej stają naprzeciw przedstawicieli starej, głęboko zakorzenionej na tych ziemiach religii słowiańskiej.
Wszystkie opisywane stworzenia, jak również panujące w przedstawionym świecie zwyczaje, zaczerpnięte zostały z serbskiej mitologii. Być może mitologia ta jest wyjątkowa dlatego, że jej obecność daje się wyczuć nawet dziś, choć nie jesteśmy tego do końca świadomi. Ponadto większość z opisywanych zwyczajów nadal praktykuje się w niektórych regionach Serbii, ocalając je tym samym od zapomnienia.
Z tego powodu zamieszczone jest ostrzeżenie autora – nie jako chwyt reklamowy, ale jako słowa do tych, w których niektóre sceny mogłyby wzbudzić zwątpienie czy podejrzliwość.
Niektóre z nazw mitologicznych stworzeń funkcjonują jednocześnie w pozostałych europejskich mitologiach, inne znaleźć można tylko w podaniach serbskich. Opisane w powieści miejsca i krainy są autentyczne, a ich przedstawienie sprawiło mi wielką przyjemność, jako że wraz ze znajomymi odwiedziłem je wszystkie, naocznie przekonując się o ich pięknie i emanującej z nich magii. Czytelnik zatem będzie mógł odwiedzić i Diabelską Wioskę z jej dziwnymi wieżami z piasku, i Jezioro Pływających Wysp, ale też starożytną fortecę Maglić i święte miejsca chrześcijan: klasztory w Studenicy i w Žiča.
Wszystkie one istnieją naprawdę, w niektórych przypadkach dodano im tylko pewnych magicznych atrybutów. Trzeba jednak zaznaczyć, że i bez tego zachwycają prawdziwie magicznym pięknem. Dzieje się tak, ponieważ także tam wciąż można usłyszeć wspaniałe opowieści o elfach, krasnoludach i bohaterach, stawiających czoła przeszkodom wyłaniającym się z mroku.
Autor
Fragment rozdziału 1
23 maja Anno Domini 6942 (1435)
Zakon Zwiastowania
Grecki filozof mawiał, że pierwszą ofiarą każdej wojny jest prawda. Niestety, miał rację, a jego słowa dotyczą zarówno zwycięzców, jak i pokonanych. Obydwie strony naginają bowiem fakty tak, aby pasowały do przyświecających im celów. Zwycięzcy upiększają i rozbudowują swe zasługi, podczas gdy pokonani zmniejszają własne klęski i winą za nie obarczają innych.
Dlatego ja, skromny przed Bogiem mnich Gabriel, u krańca drogi swego życia postanowiłem strzec prawdy. Pragnę, aby potomność poznała wydarzenia poprzedzające krwawy dzień piętnastego czerwca Anno Domini 6897. Szczególnie teraz, gdy złe języki głoszą, że to klęska księcia Łazarza pozwoliła Turkom podbić Serbię. Mówią nawet, że Łazarza zdradził jego własny zięć, Vuk Branković, co oczywiście nie ma nic wspólnego z prawdą. Łatwe zapominanie leży jednak w ludzkiej naturze, tak samo jak skłonność do obwiniania innych za swoje niepowodzenia.
Dlatego ja, skromny przed Bogiem mnich Gabriel, w wieku lat osiemdziesięciu dziewięciu zdecydowałem się na zgromadzenie wszystkich moich notatek w trzech księgach, a skłoniła mnie do tego wiedza i dalekowzroczność wieszczki Draguszy. Ona to sprawiła, że spisałem wszystkie te historie i zdarzenia poprzedzające bitwę na Kosowym Polu, uwieczniając je tak, jak pamiętam je jako ich świadek i uczestnik. W swej dobroci Bóg obdarzył mnie talentem rysowniczym, który wykorzystywałem w życiu przy dekorowaniu niezliczonych świętych ksiąg i którego zdecydowałem się również użyć do upiększenia tych zapisków.
W moim wieku dłonie nie służą już człowiekowi tak dobrze jak dawniej, musiałem więc skorzystać z pomocy młodego mnicha Jakuba, by pisał zamiast mnie. Świadomy własnej ułomności i ulatującej powoli pamięci, będę przelewał słowa na papier poprzez jego pióro. Jestem wdzięczny opatowi Gornjaku za przysłanie cię do mnie, Jakubie. Spisuj więc te słowa, a nie pomijaj ani nie skracaj niczego.
Zaczynaj już, ponieważ mam do opisania kilka wydarzeń i osób, o których sam nie zdołałem wcześniej napisać z uwagi na brak papieru i czasu. To, co dyktuję ci teraz, stanowić będzie wstęp do moich zapisków sprzed czterdziestu sześciu lat. Wtedy nie wiedziałem jeszcze ani o nadchodzących wydarzeniach, ani o ludziach i stworzeniach mających pojawić się na mojej drodze. Drodze, która prowadziła nie tylko do heroicznych czynów, ale także do rozlewu krwi, jakiego ziemia serbska nigdy wcześniej nie widziała.
Jak wiesz, w nocy nie sypiam. Ostatniego wieczoru chwyciłem gęsie pióro i podjąłem próbę spisania przedmowy do tych ksiąg, jednak me palce nie potrafiły utrzymać tak lekkiego narzędzia, ślizgającego się między nimi, jakby celowo chciało mnie upokorzyć. W złości odrzuciłem pióro, zdesperowany niemocą. Coś jednak nie dawało mi spokoju, wyciągnąłem więc spod słomianego materaca podłużne zawiniątko, w którym trzymam krótki miecz i procę. Zacisnąłem dłoń na rękojeści miecza i natychmiast poczułem w palcach powracającą siłę. Ścisnąłem mocniej, a mięśnie nie odmówiły posłuszeństwa. Machnąłem bronią raz i drugi, a cięte ostrzem powietrze zaświszczało. Krew pulsowała mi w głowie i czułem się tak mocny, jakbym zaraz miał wskoczyć na konia i ubić jakiegoś psiogłowca. Niestety! Chęci i starość nie zwykły chodzić w parze, a ja szybko uświadomiłem sobie, że nie dla mnie już jazda na koniu i szaleństwo zabijania.
Interesujące, że do dziś nie wiem, czy istnieje jakiś związek pomiędzy moim talentem ilustrowania ksiąg a łatwością w posługiwaniu się bronią. Tak różne umiejętności dane tym samym dłoniom, które z jednej strony potrafiły stwarzać piękno, a z drugiej – bezcześcić to piękno mieczem. Ale jakże kochałem dotyk rękojeści tego miecza…
Wróćmy jednak do tematu, Jakubie – musimy wytłumaczyć ludziom, kim jestem i jak znalazłem się pośród wielu znanych i nieznanych bohaterów, których imiona i czyny pragnę ocalić od zapomnienia, i których honor zachować chcę nieskalanym. Trzeba wyjaśnić także, jak mnich, który winien walczyć tylko krzyżem i Słowem Bożym, chwycił za zgoła inną broń. Czy ludzie uwierzą, że jeździłem z księciem Łazarzem, Vukiem Brankoviciem, księciem Markiem czy Miloszem Obiliciem, kiedy powiem im też, że rozmawiałem z elfami, bogami i demonami, a do walki stawałem naprzeciw psiogłowców i todoraków?
Otóż los chciał, aby moje życie obrało kurs odmienny niż losy innych ludzi i abym mógł znaleźć na swojej ścieżce prawdę o świecie i historii. Tylko niewielu ją zna, a jeśli niektórzy czują się z tego powodu dumni, inni przeciwnie, ukrywają się z tą wiedzą, ponieważ uwiera ona ich i boli.
Ja, skromny przed Bogiem mnich Gabriel, urodziłem się – a przynajmniej tak powiadają – w Wielkanoc Anno Domini 6854, kiedy nasz wielki król Stefan Duszan koronowany był w Skopie. Jako dziecko nieznanego ojca i nieznanej matki zostałem adoptowany dzięki łaskawości braci z Banska, którzy nadali mi imię Gabriel. Stało się tak dlatego, że stary ślepiec żebrzący zwykle przed drzwiami kościoła zobaczył podobno anioła zstępującego z niebios i składającego mnie u wrót świątyni. Było to oczywiście bzdurą. Tak czy inaczej bracia nadali mi imię Gabriel i uważając całe zdarzenie za dobry omen, liczyli na to, że kiedy dorosnę, przysporzę dumy ich klasztorowi. Mylili się.
Nie udzielałem się w świątyni. Studiowałem jednak jak inni sztukę czytania i pisma, a szczególnie upodobałem sobie greckich i rzymskich filozofów oraz historyków. W końcu zostałem mnichem, ale nie tylko. Należę bowiem także do wąskiego grona Wojowników Boga.
Mimo że liczni krzyżowcy przemierzali drogę do Ziemi Świętej i grobu Chrystusa, wielu z nich robiło to bardziej dla własnych korzyści niż z miłości do Pana. Nie byli oni prawdziwymi Wojownikami Boga, a jeszcze mniej z nich mogło zwać się członkami Zakonu Smoka. Powinnością tych ostatnich było bronić Krzyża Pańskiego przed wszelkiego rodzaju monstrami i upiorami.
Ale ja, skromny przed Bogiem mnich Gabriel, stałem się zarówno kapłanem, jak i rycerzem Zakonu Smoka. Przy pasie nosiłem Żmijową Procę, rozgałęzioną niczym język węża, oraz Wilczy Szpon, miecz wykuty jeszcze przed Potopem, w czasach kiedy ludzie i potwory prowadzili ze sobą nieustanne wojny.
Jest tyle do powiedzenia i zapisania, a tak niewiele na to czasu. Ostatniej nocy bóg Świętowit odwiedził mnie we śnie i powiedział, że przybędzie po moją duszę w dzień swego święta, a ja oddam mu ją, tak jak obiecałem.
Jak opowiedzieć o czymś, co trwa od początku świata i co ludzie ukrywali przez tysiące lat? Nawet na setce i setce arkuszów papieru trudno byłoby opisać historię trwającą tak długo, a co dopiero uczynić to tu? Czy powinienem zacząć od początku? Nie, ponieważ wtedy nie byłoby żadnego końca. Dlatego lepiej będzie, jeśli rozpocznę od samej końcówki, od piętnastego lipca roku 6896, a więc od dnia poprzedzającego dokładnie o rok bitwę pod Gazimestanem. Mówisz, Jakubie, że to zbieg okoliczności? Nie, już dawno przestałem wierzyć w zbiegi okoliczności. Nic się nie dzieje bez przyczyny. Wszystkie przypadki są tylko znakami przy drodze, a im człowiek mądrzejszy, tym więcej ich dostrzega, dzięki czemu łatwiej mu podążać przez życie. Wiedzy nigdy nie jest za wiele. Człowiek zdobywa ją kropla po kropli, a każda z nich wiąże się z pokusą. To właśnie dlatego książę Łazarz, Marko i ja spotkaliśmy się piętnastego lipca, by wymienić się poglądami i zastanowić nad właściwym planem dalszego działania.
Wszystko działo się bardzo szybko i przypominało szpulkę wełny, która wypada ci z ręki i rozwija się zbyt prędko, byś umiał to powstrzymać. Tak właśnie szpula przeznaczenia rozwinęła się, zastając nas trzech, rycerzy Zakonu Smoka, w Diabelskiej Wiosce, do której przybyliśmy po poradę wieszczki Draguszy…
