J.K. Rowling, “Harry Potter”

J.K. Rowling, Harry Potter, tłum. Andrzej Polkowski, [Media Rodzina], Polska 2000, Świat 1997.

Harrego Pottera (chodzi mi tu o całą serię) napisała Joanne K. Rowling. W swoim życiu miała liczne osiągnięcia. Dostała Order Uśmiechu przyznany jej przez czytelników w 2002 roku. Jest angielską pisarką. Napisała 2 utwory przed Potterem, lecz żadne z nich nie ukazały się na rynku. Serię książek o młodym czarodzieju napisała w 1997. Osiągnęła tym wielki sukces. Napisała jeszcze kilka książek nawiązujących do przygód tytułowego Harrego jak np.: Quidditch przez wieki, Baśnie Barda Beedle’a. Więcej o jej utworach i o niej samej można znaleźć na Wikipedii. Skupmy się na serii HP.

Cała seria wprowadza nas w magiczny świat, konkretnie akcja zaczyna się od Londynu, gdzie młody Harry mieszka nie mając nawet pojęcia, że wokół niego są czarodzieje. Pewnego dnia jednak dostaje list ze szkoły dla czarodziejów, Hogwartu. Oczywiście wujostwo Pottera nie chce się zgodzić na jego wyjazd, ponieważ ta cała magia zabiła jego rodziców. W obawie przed czarodziejami wyjeżdżają daleko poza Londyn z nadzieją, że tam ich nikt nie znajdzie. Okazuje się to kiepskim pomysłem, ponieważ tam gdzie sowa dolecieć nie mogła, przyszedł tzw. Strażnik Kluczy Hogwartu, potem przyjaciel Harrego Hagrid. Po kilku dniach Harry dostaje się do Hogwartu, gdzie poznaje dwójkę przyjaciół: Rona i Hermionę. Potem dopiero okazuje się, że nazwisko Harrego jest super sławne, bo jako jedyny przeżył atak zabójcy jego rodziców – Voldemorta.

Ogólnie Harry dopiero po 4 latach nauki w Hogwarcie, zresztą samych sukcesów – w I klasie pokonał Ducha Voldemorta, w II klasie zniszczył Bazyliszka, w III uchronił ojca chrzestnego od niechybnej śmierci z ręki dementorów, dopiero w 4 klasie poznaje Voldemorta i to, jak on rzeczywiście wyglądał. Oczywiście tu się zaczyna fala śmiechu gdyż wg opisu książki okazuje się, że sławny morderca okazuje się totalną pokraką, a do tego z czymś co jest nosopodobne i ogólnie wygląda jak jakaś tania podróbka złego klauna z cyrku. Służy mu były szczur Rona, którym jest Peterem Pettigrew – wg opowiadań i plotek miał nie żyć. Przez kolejne 3 książki (licząc od 4 tomu) Harry zmaga się z własnymi problemami dotyczącymi wujostwa, Zakonu Feniksa, jego przyjaciół. Jednak w 7 części, jak w każdej książce wszystko się kończy szczęśliwie, Harremu jakimś cudem ponownie udaje się przeżyć śmiertelny cios Voldemorta i ratuje uczniów magicznej szkoły od pewnej zguby. 

Seria wciąga przez pierwsze 2 tomy, potem staje się to monotonne. Ciągłe ucieczki i rzucanie czarów bez końca robi się nudne, aczkolwiek czasami trzyma w napięciu. Przy czytaniu 6 i 7 części miałem chęć odstawić je na półkę i czekać, aż okryją się kurzem razem z pozostałymi książkami tej serii. Ogólnie pomysł na akcję, sama fabuła może i jest ciekawa, ale nie kiedy po 5 tomach staje się to mega nudne. Ogólnie mało rozbudowany świat akcji, monotonność, wrażenie że wiem, co będzie dalej – zazwyczaj się sprawdzało. Polecam tą książkę ludziom którzy mają mocne nerwy i duży zapas kawy przy sobie, żeby przypadkiem nie zasnąć przy czytaniu.