Johan Theorin, “Nocna Zamieć”
Johan Theorin, Nocna Zamieć, [Czarne], Wołowiec 2010
Kup książkę Nocna Zamieć już teraz w Księgarni SELKAR!
Johan Theorin (ur. w 1963 roku w Göteborgu) jest pisarzem i dziennikarzem, autorem serii kryminałów, których akcja rozgrywa się na bałtyckiej wyspie Olandia. W 2007 roku członkowie Szwedzkiej Akademii Kryminału uznali jego pierwszą powieść z tego cyklu – Zmierzch (Czarne 2008) — za najlepszy debiut w kategorii “Dreszczowiec”. Za drugą — Nocną zamieć (Czarne 2010) — Theorin otrzymał w 2009 roku Szklany Klucz, nagrodę literacką przyznawaną corocznie przez członków Stowarzyszenia Twórców Kryminałów pisarzom z krajów nordyckich. Książka otrzymała również nominację do tytułu Najlepszy Szwedzki Kryminał 2008 roku oraz nagrodę Brytyjskiego Stowarzyszenia Twórców Kryminału.
Bohaterami powieści są Joakim i Katrin Westinowie. Szczęśliwe małżeństwo posiadające dwójkę dzieci – Livię i Gabriela. Zaraz na początku książki dowiadujemy się o ich przeprowadzce na wyspę Olandia, do miasta Aludden. Mają oni zamiar wyremontować stare gospodarstwo, do którego należy także przybrzeżna latarnia morska. Posiadłość jest w tragicznym stanie. Opuszczona od lat i będąca przedmiotem wielu plotek, dotyczących ciążącego nad nią fatum. Niestety po krótkim pobycie na Olandii niespodziewanie ginie Katrin, potyka się ona o śliski kamień i spada do morza. Wkrótce dowiadujemy się, że wśród mieszkańców istnieje pewna legenda. Ponoć dom, który upodobali sobie Westinowie miał wcześniej wielu mieszkańców i każdy z nich ginął w tajemniczych okolicznościach. Jeśli wierzyć owym legendom, dusze zmarłych gromadzą się właśnie w pechowej posiadłości. Joakim stara się rozwiązać mistyczne śledztwo na własną rękę, w dodatku musi zmierzyć się z samodzielnym wychowaniem swoich dzieci oraz żałobą po ukochanej żony.
W czasie, gdy zagłębiamy się w kolejne rozdziały, autor zapoznaje nas z nowymi, liczącymi się bohaterami – policjantką Tildą, która przyjeżdża do miasta w poszukiwaniu swoich przodków. Jest także Mirja Rambe, matka zabitej kobiety. Na pozór chce ona zapomnieć o tym, co działo się w jej przeszłości, jednakże tak naprawdę wszystko pójdzie w całkowicie innym kierunku, pokazując nam ukrytą prawdę.
Książka Theorina na pewno nie jest książką łatwą. To kryminał, ale mający jednocześnie coś w rodzaju drugiego dna. Moim zdaniem, autor nie tylko skupia się wokół akcji kryminału, ale ponadto pragnie także pokazać wnętrze swoich wykreowanych bohaterów. Wprowadza w ich historię demony przeszłości. Tak naprawdę rodzinna tragedia staje się dla całkiem przypadkowych ludzi czymś w rodzaju osobistej terapii. Każdy musi wrócić do swoich wspomnień, które są niechciane i często niebezpieczne. Prócz śledztwa mamy także psychologiczne portrety tamtejszych ludzi, co szczerze mówiąc sprawia, że książka jest głębsza i być może dla niektórych bardziej cenna. Niemniej treść sama w sobie pozostawia wiele do życzenia. Styl pisarski nie jest dosyć płynny, mnie osobiście książkę czytało się dosyć opornie. Co ważniejsze, autor nie zaciekawia nas od pierwszej strony, akcja jest nijaka, wolna. Do tego wszystkiego dochodzi także zakończenie – ogromnie niespodziewane, ale jednocześnie rażąco sztuczne. Myślę, że nikt z czytelników nie spodziewał się takiego rozwiązania, niemniej pozostaje pytanie: dlaczego aż tak mało wiarygodnie?
Po ostatniej styczności z wydawnictwem Czarne oraz skandynawskimi kryminałami z tamtejszej serii grozy, miałem spore nadzieje dotyczące Theorina, zwłaszcza, kiedy dowiedziałem się jak bardzo autor został uhonorowany. Niemniej po lekturze muszę stwierdzić, że lekko się rozczarowałem. Być może nie jest tak z pozostałymi książkami owego autora, ale nie jestem pewien czy mam chęć zagłębiać się w dalszą jego twórczość. Ocena 5/10.
