“Kuszące zło” – fragment książki

Instytut Wydawniczy ERICA udostępnił nam spory fragment Kuszącego zła, aby osłodzić oczekiwanie na książkę.

Enjoy!

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Trening był do bani.

Zwłaszcza że miał ze mnie zrobić kogoś, kim nigdy nie zamierzałam się nie stać — strażnikiem pracującym dla Departamentu Innych Ras.

Choć właściwie było to nie do uniknięcia i pewnie w końcu, do pewnego stopnia, mogłabym się z tym pogodzić, nie znaczyło to jednak, że będzie mnie to jakoś szalenie cieszyć.

Strażnicy byli więcej niż tylko wyszkolonymi oficerami policji, za których mieli ich zwykli ludzie — byli sędziami, ławą przysięgłych i katami w jednym. Nie zajmowali się żadnym prawniczym szajsem, z jakim borykali się zwykli stróże prawa. Oni polowali na niebezpiecznych szaleńców – tych, którzy w pełni zasługiwali na śmierć. Jednak włóczenie się po nocy, nawet po to, by oczyścić miasto z tych nędznych kreatur, nadal jakoś szczególnie mnie nie pociągało.

Mimo że czasami moja wilcza dusza tęskniła za polowaniem bardziej, niż bym sobie tego życzyła.

Poza tym, jeśli istniało coś gorszego od przetrwania całego szkolenia, jakiego wymagało zostanie strażnikiem, to z pewnością było to trenowanie z moim bratem. Jego nie mogłam oszukać. Z nim nie mogłam flirtować ani używać swoich wdzięków, żeby się rozkojarzył. Nie mogłam jęczeć i narzekać, że mam już dość i że dłużej nie dam rady. Bo on był nie tylko moim bratem. Był moim bliźniakiem.

Doskonale wiedział, co mogłam zrobić, a czego nie, bo to wyczuwał. Nie łączyła nas telepatyczna więź, ale oboje wiedzieliśmy, kiedy drugie cierpiało albo wpadło w tarapaty.

A w tej chwili Rhoan dobrze wiedział, że nie przykładam się do ćwiczeń. I wiedział też dlaczego.

Byłam umówiona na gorącą randkę z jeszcze gorętszym wilkołakiem.

I to dokładnie za godzinę.

Gdybym teraz wyszła, zdążyłabym dojechać do domu i doprowadzić się do porządku, zanim Kellen — moja gorąca randka — po mnie przyjedzie. Jeśli wyjdę później, nieuchronnie zobaczy posiniaczonego niechluja, w którego zmieniłam się w ostatnim czasie.

– Czy Liander przypadkiem nie przyrządza dla ciebie wieczorem pieczeni? – zagaiłam, wymachując od czasu do czasu drewnianą pałką, której prędzej czy później musiałam użyć, choć wcale nie miałam ochoty tłuc nią własnego brata.

On natomiast nie miał ze mną tego problemu, czego dowodem były pokrywające moje ciało siniaki.

Z drugiej strony wcale nie chciał, żebym w tym wszystkim uczestniczyła. Nie chciał, bym brała udział w nieubłaganie zbliżającej się misji.

– Przyrządza – odparł Rhoan, krążąc wokół mnie. Wyraz jego twarzy był równie swobodny co chód, ale nie dałam się na to nabrać. Nie mogłam. Napięcie w jego ciele wyczuwałam równie dobrze co w swoim. – Ale nie włoży jej do piekarnika, dopóki nie zadzwonię i nie powiem, że już do niego jadę.

– Przecież to jego urodziny. Powinieneś być teraz razem z nim, zamiast siedzieć tu i spuszczać mi łomot.

Rhoan bez ostrzeżenia zrobił wypad do przodu, wymachując pałką, i natarł na mnie. Stałam w bezruchu, ignorując ten ruch i cios, a powiew powietrza przeciętego pałką musnął palce mojej lewej ręki. Wygłupiał się i oboje o tym wiedzieliśmy.

Gdyby na serio mnie zaatakował, nie miałabym szans zauważyć tego przed ciosem.

Rhoan wyszczerzył zęby w uśmiechu.

– Pojadę, jak skończymy. Ciebie również zaprosił, pamiętasz?

– Żebym zepsuła waszą prywatną imprezę? – rzuciłam oschle. – Nie licz na to. Poza tym wolę poimprezować z Kellenem.

– To znaczy, że nie chcesz mieć już do czynienia z Quinnem?

– Niezupełnie. – Zmieniłam pozycję, mając go cały czas na oku. Zielone maty, którymi wyłożono znajdującą się pod ziemią salę treningową departamentu, pisnęły pod moimi bosymi, mokrymi od potu stopami.

– Czyżby oblewał cię już pot? – spytał Rhoan z przekąsem. – A jeszcze nawet nie zacząłem go z ciebie wyciskać…

– Jezu, Rhoan, miej serce. Nie widziałam się z Kellenem od prawie tygodnia. To z nim chcę się pobawić, nie z tobą.

Uniósł kpiąco brew. W jego srebrzystych oczach pojawił się diabelski błysk.

– Pozwolę ci wyjść, jeśli powalisz mnie na matę.

– Wolałabym rzucić na nią kogoś innego…

– Jeśli nie będziesz ze mną trenować, każą ci walczyć z Gautierem. Nie sądzę, by któreś z nas tego chciało.

– I tak będę musiała. Nawet jeśli będę walczyć z tobą i jakimś cudem uda mi się cię pokonać.

I to właśnie było beznadziejne. Nie byłam zbyt przychylnie nastawiona do wampirów, ale niektóre z nich — na przykład Quinn, który przebywał w Sydney, doglądając interesów swoich linii lotniczych, oraz Jack, mój szef i zwierzchnik wszystkich strażników w departamencie — byli naprawdę przyzwoici. A Gautier był jedynie świrem o morderczych skłonnościach. Fakt, że był strażnikiem i nie zrobił jeszcze niczego złego, nie znaczył, że nie należał do przeciwnej strony. Bo był również klonem stworzonym wyłącznie do jednego konkretnego celu – przejęcia departamentu. Nie uczynił w tym kierunku jeszcze żadnego widocznego ruchu, ale miałam dziwne przeczucie, że to się wkrótce zmieni.

Rhoan zamarkował kolejny cios. Tym razem pałka musnęła moje kłykcie, sprawiając ból, ale nie przecinając skóry. Zmieniłam odrobinę pozycję, przygotowując się na prawdziwy atak.

– W takim razie co się dzieje między tobą a Quinnem?

Nic się nie działo i to był właśnie największy problem. Po całym cyrku, jaki wiązał się z tym, że ja dotrzymałam swojej części naszej umowy, Quinn przez kilka ostatnich miesięcy był właściwie jak kochanek na odległość. Sfrustrowana głośno wypuściłam powietrze przez zęby, odgarniając pasmo włosów ze spoconego czoła.

– Nie możemy porozmawiać o tym po mojej randce z Kellenem?

– Nie – odparł i natarł na mnie tak szybko, że praktycznie rozmazał mi się przed oczami. Mimo że mogłam zlokalizować go jako plamę ciepła dzięki swojej wampirzej podczerwieni, to tak naprawdę nie było mi to potrzebne ze względu na wyostrzony wilczy zmysł słuchu i węchu. Nie tylko słyszałam jego lekkie kroki na winylowych matach, gdy mnie okrążał, ale mogłam również namierzyć jego delikatnie pikantny zapach.

A i dźwięk kroków, i zapach dobiegały mnie z tyłu.

Umknęłam mu, obracając się i uderzając o matę. Zamachnęłam się stopą i trafiłam go z tyłu tuż pod kolanem. Rhoan chrząknął, ukazując mi się pod swoją normalną postacią. Zatoczył się, próbując zachować równowagę.

Zebrałam się z ziemi i rzuciłam w jego stronę. Nie byłam jednak nawet w połowie tak szybka jak on. Natychmiast znalazł się poza moim zasięgiem i pokręcił głową.

– Nie traktujesz tego poważnie, Riley.

– Oczywiście, że tak. – Jednak nie na tyle, na ile by chciał. A przynajmniej nie tego wieczora.

– Aż tak bardzo marzysz o walce z Gautierem?

– Nie, ale naprawdę marzę już o tym, by zobaczyć się z Kellenem.

Seksualna frustracja nie służy nikomu, a już na pewno nie wilkołakom. Seks był podstawową częścią naszej natury — potrzebowaliśmy go równie mocno, co wampiry krwi. A ten przeklęty trening zabierał mi tak dużo wolnego czasu, że nie mogłam nawet zdążyć w porę do Blue Moon i trochę sobie ulżyć.

Odetchnęłam kolejny raz i spróbowałam uciszyć myśli. Mimo że nie chciałam zrobić krzywdy swojemu bratu, to wszystko wskazywało na to, że był to jedyny sposób, by w końcu wyjść z tej sali. Więc nie za bardzo miałam wybór.

Gdyby jednak udało mi się go pokonać, Jack mógłby uznać to za znak, że jestem gotowa na więcej. Część mnie właśnie tego się obawiała — że bez względu na wszystko, co mówił Jack, Rhoan miał rację, gdy powiedział, że nie powinnam się za to zabierać. Że nigdy nie będę gotowa, niezależnie ile godzin treningu miałabym za sobą.

Że na pewno coś schrzanię i narażę ich wszystkich na niebezpieczeństwo.

Nie żeby Rhoan dokładnie tak to ujął. Ale wraz ze zbliżaniem się misji infiltracji kartelu przestępczego Deshona Starra ta myśl coraz częściej pojawiała się w mojej głowie.

– To głupia zasada, dobrze o tym wiesz – powiedziałam w końcu. – Walka z Gautierem niczego nie udowadnia.

– Jest najlepszy w swojej kategorii. Pojedynek z nim przygotowuje strażników na to, z czym mogą zetknąć się w przyszłości.

– Tyle że różnica polega na tym, że ja nie mam zamiaru zostać strażnikiem na pełen etat.

– Teraz już nie masz wyboru, Riley.

Doskonale zdawałam sobie z tego sprawę, co jednak wcale nie oznaczało, że nie mogłam przeciwko temu protestować, nawet jeśli moje odgrażanie się było tylko czczym gadaniem. Gdyby Jack powiedział mi dzisiaj, że mogę odejść, oczywiście nie zrobiłabym tego za żadne skarby świata, bo nie chciałabym stracić szansy na ukaranie Deshona Starra. I to nie tylko z powodu tego, co zrobił mnie, ale również Mishy, partnerowi Kade’a i innym niezliczonym kobietom i mężczyznom, którzy nadal byli uwięzieni w porozrzucanych po kraju ośrodkach rozrodczych.

Nie wspominając już o stworzeniach powołanych do życia w jego laboratoriach — odrażających stworach, których sama natura nigdy by nie stworzyła, bo powstały tylko po to, by zabijać i umierać na rozkaz swego pana.

Oblizałam usta i spróbowałam skoncentrować się na Rhoanie. Jeśli jedynym sposobem na wydostanie się stąd było powalenie go na matę, to musiałam to zrobić. Pragnęłam — musiałam — pożyć jeszcze przez chwilę normalnym życiem, zanim znów zaczną się kłopoty.

A one właśnie się zbliżały. Czułam to.

W jednym z okien po prawej stronie Rhoana mignął jakiś cień. Biorąc pod uwagę, że dochodziła szósta, najprawdopodobniej był to któryś ze strażników przygotowujących się na nocne polowanie. Sala treningowa znajdowała się na piątym piętrze pod ziemią, zaraz obok pokojów sypialnych strażników. Co zabawne, w części z nich stały trumny. Niektóre wampiry po prostu uwielbiały żyć zgodnie z ludzkimi oczekiwaniami, nawet jeśli te miały się nijak do rzeczywistości.

Choć i tak żaden człowiek nigdy tutaj nie schodził. To by było jak wejście jagnięcia do jaskini pełnej wygłodniałych lwów. Powiedzieć, że sprawy szybko przyjęłyby nieprzyjemny obrót, to zdecydowanie delikatne określenie tego, co by go tam czekało. Bo co prawda strażnikom płacono za ochronę ludzi, ale nie mieliby problemu, by się także nimi pożywić.

Cień mignął w kolejnym oknie. Tym razem Rhoan spojrzał w tamtą stronę. To trwało tylko sekundę, ale wystarczyło, by w mojej głowie pojawił się pewien pomysł.

Zakręciłam się w miejscu, wyprowadzając kopniaka bosą stopą. Moja pięta prześlizgnęła się po jego brzuchu, zmuszając go do cofnięcia się. Zatoczył łuk swoją pałką, która przecięła powietrze o milimetry od mojej łydki. Rhoan wykorzystał siłę rozpędu, obracając się i kopiąc jednym płynnym ruchem. Jego stopa znalazła się tuż obok mojego nosa. Gdybym nie odchyliła się w porę, to pewnie by mnie trafił.

Rhoan kiwnął głową z aprobatą.

– Wreszcie pokazałaś, na co cię stać.

Odchrząknęłam, zmieniając pozycję i przerzucając pałkę z ręki do ręki. Dźwięk drewna uderzającego o ciało rozbrzmiewał echem w otaczającej nas ciszy. Mięśnie ramion Rhoana napięły się. Podtrzymałam jego spojrzenie, a potem chwyciłam pałkę lewą ręką i zamachnęłam się. Tylko po to, żeby zatrzymać się w pół ruchu i spojrzeć ponad jego ramieniem.

– Witaj, Jack.

Rhoan odwrócił się, a ja wykorzystałam chwilę jego nieuwagi, by przypaść do podłogi i podciąć mu nogi. Uderzył w matę z głośnym plaśnięciem. Zaskoczenie malujące się na jego twarzy szybko ustąpiło miejsca śmiechowi.

– To najstarszy z możliwych trików, a ja właśnie dałem się na niego nabrać.

Rzuciłam mu krzywy uśmiech.

– Czasami stare sztuczki się przydają.

– A to oznacza, że masz wolne. – Wyciągnął dłoń. – Pomóż mi wstać.

– Nie jestem taka głupia, braciszku.

Rozbawienie zamigotało w jego srebrzystych oczach, gdy podniósł się z maty.

– Warto było spróbować.

– Mogę już iść?

– Taka była umowa – powiedział, przechodząc przez salę do barierki, na której powiesił ręcznik. – Ale masz tu być jutro rano punkt szósta.

Jęknęłam.

– To czysta złośliwość.

Rhoan wytarł ręcznikiem swoje mokre od potu sterczące rude włosy. Mimo że nie widziałam wyrazu jego twarzy, wiedziałam, że się uśmiecha. Czasami mój brat potrafił być naprawdę nieznośny.

– Następnym razem przemyśl opcję z oszukiwaniem.

– To nie oszustwo, skoro działa.

Uśmiech nadal błąkał się po jego twarzy, ale niestety nie dosięgał oczu. Rhoan się martwił, i to bardzo, moim udziałem w misji, na którą niedługo mieliśmy wyruszyć. Nie chciał, żebym się w to pakowała. Równie mocno jak ja nie chciałam zostać strażnikiem. Jednak pamiętał o tym, co powiedział mi już wiele lat temu – niektóre ścieżki w życiu po prostu trzeba przejść. Nie ma wyboru.

– Jesteś tutaj, by nauczyć się obrony i ataku – powiedział. – Bezmyślne sztuczki nie uratują ci życia.

– Ale skoro czasem działają, to z nich też trzeba korzystać.

Pokręcił głową.

– Wygląda na to, że nie będę w stanie przemówić ci do rozsądku, dopóki nie pójdziesz na tę swoją orgietkę.

– Cieszę się niezmiernie, że wreszcie dotarł do ciebie sens rozmowy, jaką prowadzimy od godziny – odgryzłam się, szczerząc zęby w uśmiechu. – Poza tym ta sytuacja ma też swoje plusy. Liander bardzo się ucieszy, widząc cię w domu o normalnej godzinie.

Rhoan mruknął coś pod nosem.

– Cóż, gdyby nie był tak cholernie nadopiekuńczy i tak bardzo się mnie nie trzymał, mógłby widywać mnie o wiele częściej.

Uniosłam brwi, zdumiona irytacją w jego głosie.

– Daje ci wolną rękę, żebyś mógł spotykać się z kim tylko chcesz. Z trudem można to nazwać nadopiekuńczością.

– Wiem, ale… – urwał i wzruszył ramionami. – Nie jestem pewien, czy mogę dać mu to, czego tak pragnie. I nie wiem, czy kiedykolwiek będę w stanie to zrobić.

Dwa miesiące temu prawie to samo powiedziałam Quinnowi. Zaskakujące, jak podobnym torem toczyło się nasze życie miłosne — jednak powody, dla których powiedziałam to wszystko Quinnowi, sporo różniły się od stwierdzenia mojego brata. Rhoan naprawdę kochał Liandra. Nie mogłam powiedzieć tego samego o moich uczuciach do Quinna. Cholera, nie licząc sfery seksualnej, tak naprawdę ledwie się znaliśmy.

Liander był z Rhoanem na dobre i na złe. A Quinn ulotnił się po raz kolejny, pomimo swoich deklaracji, że nie zostawi mnie samej, dopóki nie odkryjemy wszystkiego, co mógł nam dać nasz związek.

Nie miałam tylko pojęcia, jakim cudem chciał to robić aż z Sydney. Może uznał, że byłam dla niego zbyt wielkim utrapieniem i że prościej będzie mnie zostawić. Chociaż biorąc pod uwagę to, że dzieliliśmy ze sobą niesamowicie erotyczne sny, wątpiłam, by odejście od siebie było dla nas możliwe.

Położyłam dłoń na ramieniu Rhoana i uścisnęłam je lekko.

– Liander cię kocha. I będzie na ciebie czekał.

Rhoan spojrzał na mnie.

– Nie wiem, czy jestem wart takiego poświęcenia.

Uniosłam brwi.

– Gdybyś nie zauważył, ja też jestem ci bardzo oddana.

Połaskotał mnie w policzek.

– Tak, ale jesteś moją siostrą-bliźniaczką i członkiem mojej sfory. Musisz być oddana.

– To prawda – odparłam przyciszonym głosem. – Jednak fakt, że nasza sfora nas nie kochała, nie znaczy, że nie jesteśmy warci miłości.

Ileż to razy Rhoan mówił mi to samo w ciągu ostatnich lat? A teraz, kiedy i on miał kryzys, sam nie umiał uwierzyć we własne słowa.

Na jego ustach pojawił się słodki, ale nieco smutny uśmiech.

– Różnica między nami polega na tym, że ja nie chcę się ustatkować. Nigdy. Chcę być wolny, by móc spotykać się z kim tylko zapragnę i gdzie tylko chcę.

– Z kim tylko chcesz? – przerwałam mu. W moim głosie słychać było rozdrażnienie. – Tylko mi nie mów, że nadal spotykasz się z Davernem.

Rhoan miał w sobie choć tyle przyzwoitości, żeby wyglądać na skruszonego.

– Tylko wtedy gdy jest w mieście, a teraz nie zdarza się to zbyt często.

– A czy ty przypadkiem nie powiedziałeś Liandrowi, że wy dwaj nie jesteście już razem?

– Bo nie jesteśmy. Teraz to coś na kształt przelotnej znajomości.

– To tylko drobna różnica, z której Liander na pewno nie będzie zadowolony.

Rhoan wzruszył ramionami.

– Możliwe, że moja niezdolność do zaangażowania się w związek jest po prostu częścią tego, jaki jestem.

Wiedziałam, że odwołuje się teraz do swojej seksualności bardziej niż do faktu bycia strażnikiem czy mieszańcem. A to mnie rozzłościło.

– Liander jest taki sam jak ty. Chce się ustatkować. Nie wymyślaj żadnych wymówek tylko dlatego, że się boisz.

Jego brwi uniosły się ze zdumienia, ale błysk w jego srebrzystych oczach utwierdził mnie w przekonaniu, że trafiłam w czuły punkt.

– Boję?

– Oczywiście. Ustatkowanie się oznacza zaangażowanie. A ty nie chcesz zaangażować się w żaden związek nie z powodu tego, czym jesteś, tylko z powodu tego, co robisz. Przyznaj to przed samym sobą – i przed nim.

– Liander zasługuje na kogoś lepszego niż partner na pół etatu.

– Możliwe – zgodziłam się, wyciągając z Rhoana tę zaskakującą odpowiedź. – Ale ani ty, ani ja nie mamy prawa decydować za niego. To jego wybór i jego życie.

Rhoan roześmiał się cicho, a potem pochylił w moją stronę i pocałował mnie w czoło.

– Jak na dziewczynę jesteś całkiem bystra. Mam nadzieję, że skorzystasz z tej rady w swoim własnym życiu.

– Ja? Skorzystać z rady? Prędzej śnieg spadnie na gwiazdkę, niż do tego dojdzie.

Zwłaszcza że grudzień był w Melbourne pierwszym z letnich miesięcy. Musiałoby dojść do jakiejś katastrofy klimatycznej, żeby tak się stało. Skoro jednak w moim życiu pojawiło się ostatnio mnóstwo dziwacznych zwrotów akcji, nie zdziwiłabym się, gdyby i śnieg naprawdę zaczął padać w święta.

I gdybym ja sama skorzystała z którejś z dawanych przeze mnie rad.

Wręczyłam Rhoanowi pałkę i popchnęłam go lekko w stronę wyjścia.

– Jedź już i porozmawiaj z nim o tym.

– Nie chcesz, żebym odprowadził cię do przebieralni?

– Nie, dam sobie radę. – Sala była monitorowana przez ochronę za każdym razem, gdy ktoś tutaj ćwiczył. Nie miałam wątpliwości, że Jack kręci się w pobliżu. W końcu miał powód, by dbać o to, bym nadal była w jednym kawałku. Nie tylko dlatego, że chciał, bym wzięła udział w misji. Dokładał wszelkich starań, żebym została w pełni wykwalifikowanym strażnikiem.

– Widzimy się jutro rano.

Kiwnął głową, przerzucił sobie ręcznik przez ramię i wyszedł, pogwizdując. Najwidoczniej nie tylko ja spodziewałam się dobrej zabawy.

Uśmiechając się pod nosem, ruszyłam na drugi koniec sali, gdzie czekał na mnie ręcznik i butelka wody. Owinęłam go wokół kucyka i wyżęłam pot z włosów, a potem otarłam kark i twarz. Może i nie walczyłam dzisiaj na miarę wszystkich swoich możliwości, ale trenowaliśmy od kilku godzin, więc moja granatowa koszulka była niemal czarna od potu. Równie dobrze mogłam wziąć prysznic tutaj — znając moje szczęście, Kellen będzie czekał na mnie, zanim dojadę do domu. I mimo że większość wilków wolała naturalny zapach od syntetycznego, to w tej chwili pachniałam aż nazbyt naturalnie.

Sięgnęłam po butelkę z wodą i zamarłam, czując dreszcz niepokoju przebiegający po mojej skórze. Rhoan wyszedł, ale nie byłam już sama.

Moje wcześniejsze przeczucie okazało się prawdziwe — kłopoty były o krok ode mnie.

Na dodatek pojawiły się pod postacią Gautiera.

Trzymając ręcznik w dłoni, odwróciłam się z pozorną swobodą w jego stronę. Stał przy oknie w końcu sali — wysoki, umięśniony, wredny facet, który pachniał równie paskudnie, co wyglądał.

– Widzę, że nadal nie udało ci się wziąć kąpieli. – To nie był najmądrzejszy komentarz, jaki kiedykolwiek rzuciłam pod jego adresem, ale jeśli chodziło o Gautiera, jakoś nie potrafiłam utrzymać języka za zębami.

To była wada, która niechybnie wpędzi mnie kiedyś w kłopoty — jeśli nie dziś wieczorem, to w przyszłości.

Skrzyżował ramiona i uśmiechnął się. W jego uśmiechu nie było nic miłego, a w obojętnych, brązowych oczach nie dostrzegłam ani szczypty normalności, która świadczyłaby o jego dobrej kondycji psychicznej.

– Widzę, że w sytuacjach, w których nawet szaleniec zastanowiłby się dwa razy, ty nadal gadasz zamiast dwa razy pomyśleć.

– Taka już moja słabość. – Zaczęłam wymachiwać ręcznikiem i zastanawiać się, jak długo ochronie zajmie dotarcie tutaj. O ile Jack w ogóle im na to pozwoli.

– Zauważyłem.

Trudno żeby nie zauważył, skoro większość moich obelg dotyczyła w jakiś sposób właśnie jego.

– Co tutaj robisz, Gautier? Nie masz przypadkiem jakichś drani do zabicia?

– Owszem, mam.

– W takim razie czemu nie polujesz na nich w terenie, tak jak zrobiłby każdy posłuszny świr na twoim miejscu?

Jego rekini uśmiech sprawił, że poczułam zimny dreszcz przebiegający po kręgosłupie. Gautier był na polowaniu.

Polował na mnie.

Kurwa mać.

Te słowa niezupełnie oddawały ogrom kłopotów, w jakie się właśnie wpakowałam, ale w tej chwili tylko takie przychodziły mi do głowy.

Tak samo jak myśl, że zostałam w to wrobiona, że to właśnie było to, co zamierzał zrobić Jack, kiedy zaaranżował tą sesję treningową.

Rhoan na pewno nie miał o tym pojęcia. Nigdy by się na coś takiego nie zgodził. Nigdy.

– Przyszedłeś tu po to, żeby sprawdzić moje możliwości?

Bijące od niego rozbawienie otoczyło mnie jak oślizgłe wodorosty z dna stawu.

– Bystra z ciebie dziewczynka.

Najwidoczniej niezbyt bystra. Powinnam była wiedzieć, że Jack knuł coś za moimi plecami. Przez cały dzień zachowywał się jak jowialny wujek — pewny znak tego, że wkrótce miałam wpaść po uszy w bagno.

Tylko dlaczego kazał mi się pojedynkować z Gautierem tak szybko? Przecież trenowałam dopiero od dwóch miesięcy. Większość przyszłych strażników ma przynajmniej rok, zanim dostąpią zaszczytu bycia rozgniecionym na papkę przez Gautiera.

Możliwe że coś się zmieniło. Coś, co zmusiło go do zmiany planów.

Pomimo trudnego położenia poczułam przypływ ekscytacji. Chciałam to zakończyć. Wrócić do normalnego życia — chociaż biorąc pod uwagę to, że upłynęło już sześć miesięcy od momentu wstrzyknięcia mi eksperymentalnego leku na bezpłodność, normalność mogła równie dobrze należeć do przeszłości. Skoro ten lek zmieniał nieodwracalnie podstawową cząstkę tego, czym byłam — tak jak w przypadku innych mieszańców — to te zmiany wkrótce zaczną być widoczne.

Gautier ruszył leniwym krokiem w moją stronę. W dalszym ciągu machałam ręcznikiem, przyglądając mu się spod przymrużonych powiek. Nigdy nie uda mi się go pokonać i oboje doskonale o tym wiedzieliśmy. Jednak jeśli miałam teraz polec, to na pewno nie bez walki.

Zatrzymał się w połowie sali.

– Gotowa?

Uniosłam brew, udając pewność siebie, której wcale nie czułam. Zupełnie bezcelowe, zważywszy, że był wampirem i wiedział, jak bardzo przyśpieszyło mi tętno. Na pewno domyślał się, że to strach, a nie podniecenie pulsował teraz w moich żyłach.

Strach i ja byliśmy starymi znajomymi. Nie zatrzymał mnie przedtem i teraz też mu się nie uda.

– Wszystkim swoim ofiarom dawałeś najpierw ostrzeżenie?

– Tak.

Stojący w całkowitym i absolutnym bezruchu Gautier przypominał mi węża szykującego się do ataku. Sprawił, że zaczęłam się go naprawdę bać.

– Po co to robisz?

– Bo rozkoszowanie się strachem mojej ofiary jest niemal tak samo upajające jak smak krwi. – Urwał, by wziąć głęboki oddech. W jego pozbawionych wyrazu oczach pojawiła się ekstaza. Dreszcze przebiegające mi po plecach przypominały teraz lawinę. – Czuję twój strach, Riley. Jest wyjątkowy.

– Jesteś chory. Wiesz o tym, prawda?

– Ale jestem też bardzo dobry w tym, co robię.

W jego oczach czaiła się zapowiedź śmierci. Domyśliłam się, że on i ja będziemy ze sobą walczyć, i to naprawdę, aż do samego końca. Nie tutaj, nie w departamencie, ale gdzieś na jego terenie i na jego zasadach.

Dostałam gęsiej skórki. Zwalczyłam chęć rozmasowania ramion. Jasnowidztwo może i było moim ukrytym talentem, ale czasami wolałabym go nie mieć.

Zwłaszcza gdy podpowiadało mi o kłopotach, które zaraz staną się moim udziałem.

Gautier wyprostował palce i po chwili zniknął mi sprzed oczu. Jego kroki słyszalne na matach zdawały się lekkie jak piórko, praktycznie bezgłośne. Żałowałam, że nie mogłam powiedzieć tego samego o jego zapachu, który aż zatykał nos. Był pełen odoru śmierci i tak obrzydliwy, że oddech uwiązł mi w gardle. Niesamowicie utrudniał koncentrację.

A jeśli jej w porę nie odzyskam, to wszystko skończy się dla mnie naprawdę bardzo, bardzo źle.

Chociaż i tak nie miałam nadziei, że będzie inaczej.

Zamrugałam, przechodząc na podczerwień, i obserwowałam zbliżającą się do mnie plamę ciepła. Była coraz bliżej. I bliżej. Dosłownie w ostatnim momencie zamachnęłam się ręcznikiem, zahaczając nim o kamienne rysy jego twarzy, i czym prędzej umknęłam mu z drogi.

Zaprzestał pościgu. Zatrzymał się w miejscu i uniósł dłoń do twarzy. Mimo że celowałam w jego oczy, ręcznik uderzył go w policzek. Wystarczająco mocno, by rozciąć go do krwi. To nie była najmądrzejsza rzecz, jaką kiedykolwiek zrobiłam, ale niech mnie szlag, jeśli widok jego krwi nie ucieszył mnie choć odrobinę. Bez wątpienia zostanę za to stłuczona na kwaśne jabłko, ale przynajmniej udało mi się dokonać czegoś, czego nie był w stanie zrobić żaden strażnik — upuścić trochę krwi wielkiemu Gautierowi.

Z drugiej strony żaden strażnik nie był na tyle szalony, żeby stawić mu czoła i być uzbrojonym wyłącznie w ręcznik.

Gautier przesunął palcem po płytkiej rance. Nawet z takiej odległości widziałam kroplę krwi na jego czubku. Nasze spojrzenia się spotkały, a ja kolejny raz dostrzegłam w nich zapowiedź śmierci.

Przez dwie sekundy rozważałam możliwość ucieczki. Chciałam znaleźć się jak najdalej od tej sali i stojącego w niej psychopaty. Ale jeśli to zrobię, zostanę odsunięta od misji. W tej chwili pragnienie zemsty górowało nad moim strachem przed Gautierem.

Zlizał kroplę krwi z palca, a potem odezwał się poważnym i jednocześnie śmiertelnie niebezpiecznym głosem:

– Zapłacisz mi za to.

– Och, już się boję. – Co właściwie było prawdą. Każdy z choć odrobiną zdrowego rozsądku za nic w świecie nie chciałby się teraz zamienić ze mną miejscami. Może poza moim bratem.

Zmarszczyłam brwi. Rhoan będzie wiedział, co się dzieje — w końcu poczuje mój strach. Dlaczego więc nie było go tutaj? Dlaczego nie interweniował?

Gautier rzucił mi uśmiech podobny do tego, jakim kot mógł obdarzyć mysz przed pożarciem, a potem znów zniknął mi sprzed oczu. Śledziłam go za pomocą podczerwieni, czekając, aż się zbliży, a następnie cisnęłam mu ręcznik w twarz i przypadłam do ziemi, obracając się i próbując podciąć mu nogi. Uchylił się przed ręcznikiem i przed moim kopniakiem. Jego pięść wystrzeliła w moim kierunku. Zrobiłam unik, czując, jak poruszone siłą ciosu powietrze muska skórę mojego policzka. Chwilę później rzuciłam się do przodu, łapiąc go za kolano i powalając na ziemię. Oboje uderzyliśmy w maty. Zdążyłam jeszcze zdzielić go po nerkach, zanim udało mi się wstać i odsunąć na bezpieczny odległość. W walce na krótki dystans nie miałam z nim żadnych szans. Musiałam zadawać ciosy i robić uniki, i tak w kółko, dopóki starczy mi sił.

Ten drań nie miał w sobie za grosz uprzejmości, żeby jęknąć z bólu pod wpływem siły mojego ciosu. Wstał nieśpiesznie z podłogi, zachowując pozorny spokój, ale w jego oczach czaiła się chęć mordu.

Otarłam pot z oczu, a potem rozprostowałam palce, próbując się rozluźnić. Gautier nie zabije mnie tutaj. Musiałam w to wierzyć.

– Bardzo dobrze – odezwał się tym swoim wrednym, zbyt pewnym siebie tonem, który przyprawił mnie o zimny dreszcz. – Niewielu ludziom udało się dokonać tego, co przed chwilą zrobiłaś.

Ciekawe, czy nadal żyli, by móc podzielić się z innymi tym doświadczeniem. Znając Gautiera, to pewnie nie.

– Wygląda na to, że będę się musiał bardziej postarać – dodał.

O kurwa.

Myśl ledwo pojawiła się w mojej głowie, gdy Gautier rzucił się na mnie jak jastrząb, przewyższając mnie pod względem szybkości, mocy i niewiarygodnej siły. Robiłam tyle uników i bloków, ile się dało, częstując go kopniakami i ciosami, ale miałam świadomość, że i tak go nie pokonam. Zresztą oboje doskonale o tym wiedzieliśmy. Gautier nie musiał być szybki. Wystarczyło, że był ode mnie silniejszy i miał większe doświadczenie.

Po jakimś czasie nie zdołałam zasłonić się przed kilkoma z jego ciosów. Brakowało mi tchu, byłam poobijana i posiniaczona, ale jakimś cudem trzymałam się jeszcze na nogach. Mimo ciągłego blokowania i walki, pięść Gautiera trzasnęła mnie w podbródek tak, że aż odskoczyła mi głowa. Zachwiałam się i poleciałam w tył. Gwiazdy zatańczyły mi przed oczami. Mój umysł spowiła ciemność. Wydawało mi się, że zaraz stracę przytomność, ale potrząsnęłam głową, odpędzając od siebie to wrażenie, i wylądowałam jak kot na czterech łapach. W ulotnym przebłysku świadomości dostrzegłam swojego brata i jego palce zaciśnięte do białości na barierce. Zobaczyłam czterech przytrzymujących go ochroniarzy. I obserwującego to wszystko Jacka.

Wtem w powietrzu rozszedł się zapach Gautiera przymierzającego się do kolejnego skoku. Gdyby teraz przyszpilił mnie do ziemi, to byłby koniec. Odtoczyłam się na bok i zrobiłam wykop. Trafiłam go w kostkę. Poczułam, jak ciało i kość ustępują pod naporem siły

mojego ciosu. Z ust Gautiera wydobył się zduszony warkot. Furia wykrzywiła martwe rysy jego twarzy. Obrócił się i chwycił mnie za nogę, chociaż próbowałam mu umknąć.

Omal nie wrzasnęłam, gdy przyciągnął mnie do siebie, ale udało mi się zdusić ten krzyk na tyle, że z moich ust uciekło jedynie przerażone sapnięcie. Odwróciłam się, ignorując igły bólu wbijające się w nogę, i próbowałam trafić go stopą.

A on tylko się roześmiał. Roześmiał.

Niezbyt mądre posunięcie w starciu z wilkołakiem — nawet jeśli szanse nie są po jego stronie. Równie dobrze można by było machać czerwoną płachtą na wściekłego byka.

Fala dzikiego gniewu momentalnie dodała mi sił. Przywołałam czającego się w moim wnętrzu wilka, czując moc przemiany przepływającą wokół mnie i przeszywającą mnie na wskroś, iskrzącą w żyłach, mięśniach i kościach. Wszystko rozmazało mi się przed oczami. Poczułam, jak ból i furia powoli ustępują. Moje kończyny uległy skróceniu, zmieniły kształt i ułożenie. Po kilku chwilach zamiast człowieka na macie stał wilk. Tego ruchu Gautier na pewno się nie spodziewał i przez sekundę stał jak skamieniały, nie reagując na nic. Wyrwałam nogę z jego uścisku, a potem zerwałam się do skoku i wylądowałam na nim. Moje ostre zęby wgryzły się w jego rękę równie łatwo jak nożyczki w papier.

Krew Gautiera zalała mi pysk. Była jeszcze gorsza niż jego zapach. Zakrztusiłam się, plując dookoła nią i kawałkami ciała. Nagle jego pięść wbiła się z całej siły w mój bok. Doleciał mnie trzask pękającej kości, a wszystko spowiła czerwona mgła. Siła ciosu sprawiła, że poleciałam w tył. Zdążyłam jeszcze w porę zmienić kształt i grzmotnęłam w matę tak mocno, że całe powietrze uciekło mi z płuc. A może po prostu nie było go wystarczająco dużo, bo w płucach paliło mnie jak diabli i nie mogłam zaczerpnąć tchu, choć bardzo się starałam. Czułam jedynie ból i strach.

I szum powietrza zwiastujący kolejny atak Gautiera.

– Przestań – rozległ się donośny głos Jacka.

Wyglądało na to, że Gautier wcale go nie usłyszał. A może po prostu nie chciał usłyszeć, bo nagle znalazł się tuż obok mnie, a zbliżająca się w stronę mojej twarzy pięść była jedyną rzeczą w zasięgu mojego wzroku. Zwinęłam się w kłębek, osłaniając się najlepiej, jak tylko mogłam, ale wiedziałam, że to nigdy nie wystarczy.

– Powiedziałem, przestań!

Cios nie sięgnął celu. Po kilku sekundach otworzyłam oczy i zobaczyłam górującego nade mną Gautiera. Jego pięść nadal znajdowała się o kilka centymetrów od mojej twarzy. Ręka mu drżała, zupełnie jakby walczył z jakąś niewidzialną, krępującą go siłą. Na jego czole dostrzegłam kropelki potu, a w oczach czający się strach.

To Jack zatrzymał cios. To on go teraz kontrolował. Nie fizycznie, ale za pomocą psychiki. I to w dodatku tutaj, na tej sali, w budynku wypełnionym po brzegi paralizatorami mentalnych talentów.

A to oznaczało, że Jack był o wiele potężniejszy i bardziej niebezpieczny, niż mi się wydawało.

– Gautier, wycofaj się. Idź do centrum medycznego, żeby opatrzyć rany.

– To jeszcze nie koniec – syknął Gautier, odsuwając się. – Zadbam, żeby do niego doszło, możesz mi wierzyć.

Milczałam, nie mogąc wyksztusić z siebie nawet słowa. Patrzyłam tylko, jak odchodzi, kulejąc lekko, i próbowałam zaczerpnąć odrobinę powietrza w płuca.

Rhoan natychmiast znalazł się przy mnie, badając dłońmi moją twarz i szyję. Jego twarz wykrzywiał grymas przerażenia.

– Nic mi nie jest, naprawdę – wykrztusiłam schrypniętym głosem. Mój brat nie wyglądał jednak na przekonanego.

– Zabiję tego…

Położyłam mu palec na ustach.

– Nie.

Ten drań był mój. To ja go zabiję, nawet jeśli będę musiała to zrobić z ukrycia i za pomocą karabinu.

Rhoan chwycił mnie za rękę i przycisnął ją sobie do serca. Biło jak szalone, zapewne ze strachu. Zupełnie jak moje.

– Nie miał żadnego prawa…

– Mogę się założyć, że miał każde prawo. Nasz drogi szef planował to od samego początku. Pomóż mi wstać.

Zrobił to, a ból przeszył moją klatkę piersiową. Wrażenie było podobne do tysięcy rozgrzanych do czerwoności igieł, które wbiły się o wiele za głęboko w mięśnie. Syknęłam, wspierając się na bracie, gdy pomieszczenie zawirowało mi przed oczami.

– Nie byłaś gotowa…

– A czy ktokolwiek jest gotów do walki z Gautierem? – Szczęka bolała mnie od mówienia. Skrzywiłam się z bólu. Obmacałam ją, żeby sprawdzić obrażenia. Lewa strona mojej twarzy była spuchnięta i tak obolała, że nawet najlżejszy dotyk sprawiał ból. Wilkołacze zdolności sprawiały, że leczyłam się nadzwyczaj szybko, ale na siniaki niewiele mogłam poradzić. Zanim wrócę do domu, siniaki udekorują mnie od stóp do głów. I to by było na tyle, jeśli chodzi o moją gorącą randkę z Kellenem.

W ciszy rozległy się czyjeś kroki. Nie musiałam nawet wdychać piżmowego zapachu, który rozszedł się w powietrzu, żeby wiedzieć, że to Jack. Rhoan również nie musiał tego robić. Jego ciało napięło się gwałtownie, a ja poczułam bijącą od niego wściekłość. Zanim udało mi się otworzyć usta, by ostrzec Jacka, Rhoan zdążył się odwrócić i zadać cios.

Jack złapał jego zwiniętą pięść w swoją dłoń. Trzymał ją z taką łatwością, jakby cała siła i tężyzna fizyczna Rhoana była niewiele większa niż u sprawiającego kłopoty dziecka.

– Mam swoje powody – powiedział. Spojrzenie zielonych oczu miał równie głębokie co głos. – Zaufajcie mi, wiem, co robię.

Rhoan wyrwał dłoń z jego uścisku.

– Gautier prawie ją zabił!

– Jestem przekonany, że zrobiłby to z rozkoszą, ale nie to miałem na myśli.

– A co? Fakt, że udało ci się go powstrzymać, i to w budynku pełnym paralizatorów mentalnych talentów? – Pomasowałam delikatnie stłuczenie w boku, zastanawiając się, czy nie złamałam sobie przypadkiem żebra. Promieniujący w nim ból idealnie by do tego pasował. Zmiana kształtu wyleczyłaby każde złamanie, ale nie niwelowała ani bólu, ani sińców. Na dodatek całkowicie zrujnowała mi ubranie. Związałam końce porwanej koszulki, żeby biust nie wyskoczył mi na wierzch, i dodałam: – Właśnie mu pokazałeś, że w rzeczywistości jesteś silniejszy, niż by się mogło wydawać.

W oczach Jacka pojawiło się przelotne rozbawienie.

– Zgadza się, ale to wyłącznie efekt uboczny.

– W takim razie jaki był cel tego wszystkiego? – zapytał Rhoan ostrym tonem. – Stłuc ją na miazgę, gdy jeszcze nie jest gotowa?

Jack uniósł pytająco brwi.

– Ilu w pełni wykwalifikowanych strażników wytrzymało co najmniej dziesięć minut walki z Gautierem?

– Niewielu, ale…

– Tylko jeden – przerwał mu Jack. – Ty. A Riley dokonała czegoś, czego nawet ty nie byłeś w stanie. Raniła go. Upuściła mu trochę krwi.

– Czym udało mi się go wkurzyć – mruknęłam. – Od teraz będę musiała na siebie naprawdę uważać.

– Nawet Gautier nie odważy się napaść na ciebie przez kilka najbliższych dni. Ale to bez znaczenia, bo ciebie tu nie będzie. – Zawahał się, ściszając odrobinę głos. – Moment rozpoczęcia misji został przyśpieszony.

A więc miałam rację. Poczułam, jak coś wewnątrz mnie drży. Nie byłam jednak w stanie określić, czy działo się tak z powodu podniecenia, czy strachu. Najprawdopodobniej była to ulga. Bez względu na to, w jakim kierunku potoczy się moje życie, dobrze będzie móc się z tym wszystkim uporać i przestać wreszcie oglądać się z obawą przez ramię. Uniosłam pytająco brew.

– Doszło do przełomu?

– Do kilku.

– Riley nie jest na to gotowa – odezwał się Rhoan z furią mimo cichego głosu.

– Czy w twojej opinii będę na to kiedykolwiek gotowa? – Dotknęłam dłonią jego policzka i uśmiechnęłam się. – Oboje wiemy, że odpowiedź brzmi „nie”.

– Nie powinnaś brać w tym udziału.

– Ale muszę. Może i zostałam w to wmieszana bez swojej zgody, ale teraz nie mam zamiaru odpuszczać i doprowadzę to wszystko do końca.

– Ale…

– Nie – przerwałam mu. – Nie zmienię decyzji. Nie wycofam się z tego, bez względu na to co i kogo będę musiała zabić. Ci dranie zapłacą za to, co mi zrobili.

Rhoan wpatrywał się we mnie z uwagą, a potem westchnął i zdjął moją rękę ze swojego policzka, ściskając ją lekko.

– Uparta z ciebie suka.

– Podobna do brata – rzuciłam oschle.

Na twarzy Rhoana pojawił się uśmiech. Ten uśmiech zniknął jednak w chwili, w której odwrócił się w stronę Jacka i obrzucił go morderczym spojrzeniem.

– Dopadnę cię, jeśli coś jej się stanie.

– Riley bez wątpienia zrobi to samo, gdyby to tobie coś się stanie. – Jack zawahał się, rozglądając dookoła. Jedynymi osobami w pomieszczeniu oprócz nas było czterech ochroniarzy stojących przy wyjściu, a Jack ostatnio nikomu nie ufał. Zwłaszcza że żadne z nas nie miało pojęcia, kto jeszcze w departamencie mógł współpracować z Gautierem. – Zgłoście się do Genoveve jutro o dziewiątej.

Genoveve było jednym z głównych źródeł klonów produkowanych od co najmniej kilku lat — ale to nie z tego laboratorium pochodził Gautier. Zostało zakupione przez Talona, jednego ze sklonowanych braci Gautiera i mojego byłego partnera, który kontynuował badania z dala od wścibskich oczu rządu. Udaremniliśmy zarówno tą operację, jak i cały proceder z klonowaniem i pozostało nam już tylko zlokalizować główne laboratorium. Na razie dysponowaliśmy jedynie jego nazwą — Libraska.

I wszystko wskazywało na to, że jedyną osobą, która wiedziała, gdzie się ono znajduje, był Deshon Starr. A właściwie zmiennokształtny, który przejął zarówno ciało Starra, jak i jego życie.

– Wydawało mi się, że rząd pozbył się Genoveve.

– To prawda, ale my nadal z niego korzystamy.

– W takim razie od jutra wracamy do pracy.

– Tak. – Jack zerknął na Rhoana. – Dzwoniłem już do Liandra. Przyjedzie tu razem z całym swoim warsztatem.

Biorąc pod uwagę to, że Liander był jednym z najlepszych charakteryzatorów w kraju, od jutra zaczną się przymiarki potrzebne do stworzenia kamuflażu i opracowywanie naszych przykrywek.

– Innymi słowy, muszę wykorzystać dzisiejszy wieczór na maksa.

I to bez względu na siniaki.

– Powinnaś – ostrzegł Jack. – Bo od jutra nie będziesz mogła kontaktować się z nikim, z kim jesteś obecnie związana.

Uniosłam brwi ze zdumienia. Świadomość tego faktu zabolała. Moja orgietka nie zapowiadała się już tak dobrze jak przed chwilą.

– Chcesz powiedzieć, że Quinn nie będzie brał w tym udziału?

– Zgadza się.

Cudownie. To oznaczało, że pewnie będę jeszcze bardziej prześladowana wieczorami, gdy zda sobie sprawę z tego, że dzieje się coś, w co nie jest bezpośrednio zaangażowany.

Rhoan ścisnął lekko moją rękę.

– Chcesz, żebym tym razem odprowadził cię do przebieralni?

Kiwnęłam twierdząco głową. Nie widziałam sensu w ponownym kuszeniu losu.

Pojechaliśmy o kilka pięter w górę do przebieralni, w której miałam okazję podziwiać różnokolorowe sińce pokrywające moje ciało. Potem wzięłam gorący prysznic, żeby zmyć pot i krew ze skóry i włosów i pozbyć się paskudnego posmaku Gautiera z ust.

Na szczęście wzięłam ze sobą dodatkowe ubranie na zmianę, bo koszulka i spodenki nie nadawały się już do noszenia.

Rhoan podrzucił mnie do domu. Z niemałą ulgą odkryłam, że białego BMW Kellena nie było nigdzie w zasięgu wzroku.

Możliwe że miałam jeszcze trochę czasu, by doprowadzić się do stanu używalności. Weszłam po schodach, ale po kilkugodzinnym treningu i walce z Gautierem, te sześć schodów prawie mnie dobiło. Drżącą ręką otworzyłam drzwi i odkryłam, że los ma dla mnie kolejne niespodzianki.

W drzwiach mojego domu stał Kellen.

A za nim Quinn.

I żaden z nich nie wyglądał na ucieszonego widokiem drugiego.

ROZDZIAŁ DRUGI

Odetchnęłam głęboko, pragnąc, by chociaż dziś zostawiono mnie w spokoju. Chciałam spędzić tę noc na zajadaniu się pyszną kolacją, piciu wina, byciu rozpieszczaną i dopieszczaną w łóżku. Choć niekoniecznie w tej kolejności.

Nie chciałam za to użerać się z urażoną dumą dwóch samców alfa, którzy nienawidzili siebie nawzajem.

Chociaż jeśli chodziło o alfy, można było pokusić się o stwierdzenie, że obaj byli doskonałymi przedstawicielami swojego gatunku. Żaden z nich nie był szczególnie wysoki — Kellen przewyższał mnie o jakieś parę centymetrów, a Quinn był odrobinę wyższy od nas obojga. Kellen był smukłym i dobrze umięśnionym wilkołakiem, chociaż w odróżnieniu od większości członków sfor o brązowym, błotnistym umaszczeniu, jego karnacja miała barwę raczej czekoladową. Jego przystojną twarz o ostrych, wyrazistych rysach łagodziły oczy w odcieniu zieleni nakrapianej złotem, najpiękniejszym, jaki kiedykolwiek widziałam. Ubrany w czarny smoking prezentował się absolutnie powalająco.

Sylwetka Quinna była równie atletyczna, ale w sposobie, w jaki się poruszał, było zdecydowanie więcej wdzięku i kontrolowanej siły. Ciemnoniebieski sweter podkreślał szerokość jego ramion, a obcisłe dżinsy przyciągały wzrok do jego długich, silnych nóg. Sięgające mu do ramion czarne włosy były tak gęste, tak bujne, że zapragnęłam przeczesać je palcami. Skóra Quinna nie była biała tak jak u większości wampirów, tylko lekko złocista, bo on akurat mógł przyjąć na siebie całkiem sporą dawkę promieni słonecznych. Ktoś nieostrożny z łatwością mógłby się zgubić w mrocznych, przepastnych głębiach jego oczu. Cóż, wyglądu mógłby mu pozazdrościć niejeden anioł. W żadnym razie nie można było powiedzieć, że jest zniewieściały. Był po prostu piękny. Naprawdę piękny.

Drzwi od klatki schodowej zamknęły się za moimi plecami, popychając mnie do wnętrza słabo oświetlonego korytarza. Fakt, że żaden z nich nie zauważył mojego wejścia, świadczył o ogromie napięcia, jakie się między nimi wytworzyło.

– Do diabła, co on tutaj robi? – zapytali jednocześnie, wskazując na siebie palcami.

Zignorowałam pytanie i podeszłam do drzwi swojego mieszkania.

– Zachowujcie się, chłopcy. Nie jestem dzisiaj w nastroju na sprzeczki.

– Skoro tak, to nie powinnaś była go zapraszać – odparł zimnym głosem Kellen.

– Nie zrobiłam tego. On po prostu pojawia się niezapowiedziany, kiedy tylko mu się podoba. – Przekręciłam klucz w zamku i otworzyłam drzwi. – A tak na marginesie, to skąd wy się znacie?

– On i mój ojciec są rywalami w interesach i starymi wrogami.

– Głównie dlatego, że twój pieprzony ojczulek bez przerwy próbuje mnie zabić.

– Mój ojciec nigdy nie zrobiłby…

– Zrobiłby i to z rozkoszą.

Gdybym nie była tak bardzo wykończona, to pewnie zaczęłabym się śmiać. Obaj zachowywali się jak dwóch kłócących się nastolatków. Co śmieszniejsze, jeden z nich liczył sobie dobrze ponad tysiąc dwieście lat i powinien mieć więcej oleju w głowie.

– Panowie – przerwałam im, podnosząc odrobinę głos. – Może porozmawiamy o tym w środku?

Właścicielka budynku, którą nazywałam w myślach starą krową, dostałaby spazmów, gdyby dowiedziała się, że wampir i wilkołak sprzeczają się na środku jej korytarza. A choć szczerze jej nie znosiłam i nie miałabym nic przeciwko temu, żeby jej trochę dokuczyć, to taka kłótnia mogła sprawić, że wpadłaby w szał i wyrzuciła nas na bruk. A ja uwielbiałam w swoim mieszkaniu nie tylko to, jak było urządzone, oraz ogromne okna dające poczucie wolności, ale także niski czynsz.

Otworzyłam drzwi i zaprosiłam ich do środka. Kellen podszedł do zielonej sofy, ale nie usiadł. Quinn zadowolił się oparciem o ścianę w pobliżu telewizora. Obaj stali z założonymi rękami, zjeżeni od napięcia i wściekłości.

I to by było na tyle, jeśli chodzi o mój cudowny wieczór z mnóstwem dobrego wina, pysznego jedzenia i seksu.

Zamknęłam drzwi, rzuciłam torbę treningową na druga sofę i poszłam do kuchni po piwo. Miałam przeczucie, że będę go potrzebować.

– A więc – zaczęłam, wchodząc z powrotem do salonu – czemu zawdzięczam twoją wizytę, Quinn?

Spojrzenie, jakie mi rzucił, można było opisać wyłącznie jako mroczne.

Żadna mi niespodzianka, bo to był chyba jego ulubiony wyraz twarzy, jaki przybierał przy rozmowie ze mną.

– Mamy umowę.

– Umowę? – Spojrzenie Kellena spoczęło na mnie. – Jakiego rodzaju umowę?

– Taką, że ma mnie na wyłączność za każdym razem, gdy jest w Melbourne. – Problem polegał na tym, że widziałam się z nim tylko raz od czasu jej zawarcia. Większość naszych kontaktów odbywała się przez sny, i mimo że były naprawdę niesamowite, nawet ja musiałam przyznać, że to mi nie wystarczało.

– Chcesz powiedzieć, że nadal się z nim pieprzysz? – Rozdrażnienie odmalowało się na twarzy Kellena. – A ja łudziłem się, że masz trochę lepszy gust od czasu tego, co stało się w Sydney.

– Najwidoczniej nie mam. – Upiłam łyk piwa, czując, jak zimny płyn spływa mi prosto do żołądka. Smakowało wybornie, ale to nie za tym tęskniłam przez cały dzień. – Ale to, z kim się pieprzę, to i tak nie twoja sprawa.

Zmrużył oczy. Jego spojrzenie stwardniało.

– Ty i ja…

– Trochę sobie eksperymentujemy. I nic poza tym. – Wskazałam palcem na Quinna. – Gdyby on był innym wilkołakiem, to czy miałbyś z tym jakiś problem?

– Oczywiście.

– Dlaczego?

– Bo alfom niełatwo przychodzi dzielenie się czymś, co uważają za swoje.

Prychnęłam cicho pod nosem.

– W takim razie chyba macie ze sobą coś wspólnego, pomimo różnicy ras.

– Byliśmy umówieni na randkę – przypomniał mi stalowym głosem Kellen. – I jesteśmy już potwornie spóźnieni.

Jakbym nie wiedziała.

– W takim razie idź już. Dołączę do ciebie.

Rzucił mi takie samo mroczne spojrzenie jak Quinn i pokręcił głową.

– Zaczekam.

– Wygląda mi na to, że on ci nie ufa – odezwał się Quinn.

Akurat to zdążyłam zauważyć. Mimo to brak zaufania Kellena nie wkurzył mnie tak bardzo jak fakt, że to Quinn zwrócił na to uwagę.

– I to mówi facet, który ma wszystkie wilki za dziwki?

– Tłumaczyłem ci już…

Uniosłam rękę, ucinając jego ripostę. Słyszałam już tę śpiewkę i ani trochę w nią nie wierzyłam.

– Zbaczamy z tematu. Nie możesz oczekiwać ode mnie, że po dwóch miesiącach nieobecności rzucę wszystko, jak tylko pojawisz się znów w moim życiu.

– Mam powody…

– Zawsze są jakieś powody – przerwałam mu oschłym tonem. – Ale to nie usprawiedliwia złych manier.

– Chciałem do ciebie zadzwonić, ale twój numer był wiecznie zajęty.

– Nic dziwnego, skoro słuchawka była zdjęta z widełek. Mogłeś zostawić wiadomość.

– Mogłem, ale tego nie zrobiłem. – Zawahał się, a jego frustracja zawirowała wokół mnie, ostra i gęsta. Jednak co innego sprawiło, że oddech uwiązł mi w gardle. Głębia samotności skrywająca się pod innymi uczuciami. Rozpoznałam ją. Była moim towarzyszem przez zbyt wiele nocy. – Pomyślałem, że miło będzie wpaść i cię zobaczyć – dodał cichym głosem.

Część mnie zapragnęła roztopić się w uścisku jego ramion. Twardsza połowa wiedziała, że nie mogę sobie na to pozwolić. A przynajmniej do momentu, w którym poznam prawdziwy powód jego przyjazdu.

– Mówisz to tak, jakbym nie miała własnego życia i tylko siedziała bezczynnie, czekając, aż się pojawisz.

– Nie to miałem na myśli…

– Trudno jest mi odgadnąć, co takiego możesz sobie myśleć, skoro nigdy nie poświęciłeś nawet chwili, by mi to wszystko wytłumaczyć.

– A czy ty w ogóle dałaś mi czas, żebym to zrobił? – odpalił. Bijąca od niego wściekłość zdawała się palić moją skórę.

Pomasowałam skroń wiedząc, że za chwilę zacznie mnie boleć głową. Nagle poczułam się tak zmęczona jak jeszcze nigdy w życiu. Dlaczego to wszystko musiało dziać się akurat teraz?

– Jesteś mi winna wysłuchanie tego, co mam ci do powiedzenia – ciągnął Quinn.

– Ona nie jest ci nic winna – wtrącił Kellen. – Nie jesteś wilkiem. Nie masz prawa…

Coś w moim wnętrzu pękło z trzaskiem.

– Wiecie co? Żaden z was nie ma do mnie żadnych praw. Nie jestem żadną nagrodą, o którą możecie się bić i wygrać. – Nawet jeśli moje hormony wręcz szalały z ekscytacji, że dwóch boskich facetów walczy o moje względy. – W tej chwili nie mam siły ani ochoty użerać się z wami. Najlepiej zrobicie, jak natychmiast się stąd wyniesiecie.

Wyraz twarzy Kellena stał się równie mroczny i posępny co Quinna.

– Ale mam już bilety…

– W dupie mam twoje bilety, premierę czy co tam sobie zaplanowałeś. Miałam kurewsko paskudny dzień, który zdaje się pogarszać z każdą sekundą. – Spojrzałam na Quinna. – Nie obchodzi mnie, dlaczego tu jesteś. Po prostu wyjdź.

Quinn przyglądał mi się przez chwilę, a potem spytał:

– Dlaczego? Musimy się z tym wreszcie uporać.

– Nie, nie musimy. Mam zamiar spotykać się z wami oboma, koniec kropka. Jeśli któryś z was nie jest w stanie tego zaakceptować, to niech idzie do diabła. Mam to w nosie. – Co było oczywistym kłamstwem, ale nie miałam zamiaru się do tego przyznawać. – Wynoście się stąd. Obaj.

Quinn patrzył na mnie jeszcze przez moment, a potem odwrócił się i wyszedł. Spojrzałam na Kellena.

– Ty również.

– Mówisz poważnie?

– Absolutnie poważnie.

Na jego twarzy odmalowało się niedowierzanie. Nie mogłam powiedzieć, że mam mu to za złe. Część mnie żywiła płonną nadzieję, że zaprotestuje. Że zostanie, przytuli mnie i pocieszy.

Ale zamiast tego powiedział tylko:

– Zadzwonię później.

– W porządku.

Zawahał się, omiatając mnie spojrzeniem, a potem wyszedł za Quinnem. Zamknęłam oczy, próbując powstrzymać nagłe ukłucie łez pod powiekami. Chciało mi się płakać. Nie dlatego, że z nocy, na którą tak długo czekałam, nic nie wyszło, ale dlatego, że żaden z nich nawet nie zapytał, jak się czuję. Żaden z nich nie zauważył sińców na moim ciele i tego, jak bardzo byłam potłuczona. Byli zbyt zajęci warczeniem na siebie i dochodzeniem swoich praw do mnie, by dostrzec coś tak rzucającego się w oczy jak opuchnięta szczęka i policzek.

A mimo to nie przestawali mówić o tym, jak to bardzo się o mnie troszczą.

Pewnie mogłabym roześmiać się z powodu ironii całej tej sytuacji, gdyby nie była ona tak cholernie smutna.

Pomasowałam dłonią piekące oczy, a potem odkleiłam się od ściany i poszłam do łazienki. Duża stara wanna napełniała się wodą. Zapaliłam świece. Wrzuciłam do parującej wody garść limonkowej soli do kąpieli, po czym pozbyłam się ubrań i zanurzyłam w wannie. Próbowałam się rozluźnić i zignorować moje sfrustrowane, szalejące hormony.

Nie wiem, ile czasu minęło, zanim zorientowałam się, że nie byłam już sama, ale musiało upłynąć go całkiem sporo, bo z gorącej woda zrobiła się letnia.

Otworzyłam oczy. Kellen stał w drzwiach, wsparty jednym ramieniem o futrynę. Na jego twarzy malowała się mieszanina wściekłego pożądania i jeszcze bardziej zaciekłej determinacji.

Na dodatek trzymał w ręku największy bukiet czerwonych róż, jaki w życiu widziałam.

Poczułam, jak coś w moim wnętrzu roztapia się z radości.

– Musisz się wreszcie nauczyć zamykać drzwi, kiedy bierzesz kąpiel – powiedział cicho.

– Gdybym to robiła, przystojni mężczyźni z bukietami przepięknych róż nie mogliby tu wejść.

– Mam ze sobą nie tylko kwiaty – dodał, wyjmując zza pleców niewielką buteleczkę. – Wziąłem też olejek do masażu. Te sińce mówią mi, że ktoś dał ci nieźle popalić w pracy.

– A ja myślałam, że nikt ich nie zauważył.

– Owszem, zajęło mi to chwilę – przyznał, kładąc róże i olejek na umywalce. Zdjął marynarkę i podwinął rękawy koszuli, zanim usiadł na krawędzi wanny. – Byłem zbyt zajęty ochranianiem swojego terytorium, żeby zauważyć, że jest ono w dość kiepskim stanie.

– Nie jestem niczyim terytorium.

Uśmiechnął się i zanurzył dłoń w wodzie. Dotknął mojej nogi i delikatnie przebiegł palcami w górę i w dół po moim udzie. Żar rozlał się głęboko w moim wnętrzu i rozszedł się falami po reszcie ciała jak wściekła nawałnica. Byłam posiniaczona i obolała, ale wszystko inne pracowało na najwyższych obrotach.

– Kiedy jesteś ze mną, należysz tylko do mnie – oświadczył łagodnie. – Będę walczył z każdym kręcącym się wokół ciebie facetem, by zarezerwować dla siebie ten przywilej.

Uniosłam pytająco brew.

– Nawet z wampirami z zabójczym prawym sierpowym?

– Nawet z nimi. Chociaż nie mogę uwierzyć, że nadal spotykasz się z tym jednym konkretnym wampirem.

– Lubię go.

– W takim razie muszę zaakceptować go jako konkurencję. Tylko nie spodziewaj się, że będę się cieszył z tego powodu.

Uśmiechnęłam się.

– Proszenie o to nie byłoby fair.

– Nie. – Nasze spojrzenia spotkały się. Żądza widoczna w jego miętowo zielonych oczach paliła mnie na wskroś. – Pragnę cię, Riley.

Moje imię zabrzmiało w jego ustach równie słodko co pocałunek, a całe moje ciało zawibrowało w odpowiedzi.

– Jeśli będziesz delikatny, to może uda nam się pocałować raz czy dwa.

Sięgnął między moje stopy i wyciągnął korek, a potem odkręcił gorącą wodę.

– A co powiesz na jedną czy dwie pieszczoty?

Wydęłam usta, zupełnie jakbym rozważała pytanie, na które istniała tylko jedna możliwa odpowiedź. I oboje ją znaliśmy. Zapach mojego podniecenia był równie intensywny co jego.

– Wydaje mi się, że zostało jeszcze kilka miejsc wartych odkrycia, które na szczęście nie są obolałe.

Jego spojrzenie powędrowało w dół. Te powolne zmysłowe oględziny doprowadzały mnie na skraj wytrzymałości. Pot wystąpił mi na skórze, a moje sutki stwardniały, jakby garnęły się do jego pieszczot. Może i byłam wyczerpana, ale byłam też wilkiem, który nie uprawiał seksu od ponad tygodnia. Ta niezaspokojona potrzeba przeważała w tej chwili nad wszystkimi innymi.

– Widzę jedną lub dwie interesujące możliwości – wymruczał, pochylając się, by wcisnąć korek na swoje miejsce i zakręcić kran. – Skoro twoja wanna jest taka duża, to mam nadzieję, że nie będziesz mieć nic przeciwko, jeśli do ciebie dołączę?

– Zapraszam – powiedziałam ochrypłym z pożądania głosem.

Kellen uśmiechnął się i wstał, nieśpiesznie ściągając z siebie ubrania. Cieszyłam wzrok tym małym pokazem i powolnym odsłanianiem skóry i mięśni. Chybotliwe światło świec przydało ciepła jego opalonej, czekoladowej skórze, rozświetlając pewne idealne części ciała, a resztę ukrywając w cieniu i pozostawiając wyobraźni.

Gdy był już nagi, wszedł do wanny, ale zamiast wyciągnąć się obok mnie, tak jak się tego spodziewałam, położył się na mnie, podpierając się na łokciach. Mimo że nie chciał mnie przygnieść swoim ciężarem, jego ciało zakrywało moje szczelnie jak koc.

– Jak miło – szepnął z ustami przy moich ustach.

– Bardzo. – Bijące z niego ciepło i wilgotna, surowa woń męskości i pożądania przyprawiła mnie o szybsze bicie serca. Tak szybkie, że myślałam, że za chwilę wyskoczy mi z piersi. Przesunęłam dłonią po jego umięśnionych plecach, pozwalając, by spoczęła na kształtnych pośladkach, a potem przysunęłam go jeszcze bliżej. Jego rozpalona męskość uciskała mnie dokładnie tam gdzie powinna. Westchnęłam z rozkoszy. – Bardzo miło.

Ledwo zdążyłam to powiedzieć, gdy jego usta zwarły się z moimi. Kellen był mężczyzną, który doskonale wiedział, czego pragnie. Wiedział też, czego pragnę ja – i tę świadomość dało się wyczuć w naszym pocałunku. Jego natarczywe, wygłodniałe usta zagarnęły moje, a nasze języki splotły się ze sobą, smakując się nawzajem.

Dobry Boże, facet naprawdę umiał całować.

Po zdawałoby się całej wieczności, jęknął głośno. Ten niemalże rozkazujący dźwięk zawibrował w moich ustach. Doskonale go rozumiałam. Tak jak on chciałam czegoś więcej niż tylko pocałunku. Chciałam, żeby we mnie wszedł, naprawdę głęboko. Chciałam poczuć jego długie i ostre pchnięcia.

Rozłożyłam nogi, żeby zapewnić mu lepszy dostęp i spojrzałam mu prosto w oczy.

– Skoro pragniesz mnie tak bardzo, to dlaczego mnie nie weźmiesz?

– Bo staram się uważać na wszystkie twoje siniaki. – Wcisnął się pomiędzy moje nogi, ślizgając się swoim penisem tam i z powrotem. Drażnił się ze mną, ale nie próbował we mnie wejść.

– Nie chcę, żebyś uważał – powiedziałam zduszonym głosem, gdy jego gorąca męskość zaczęła wsuwać się do środka.

– W takim razie czego chcesz? – spytał, wycofując się na chwilę. – Tego? – dodał, wchodząc we mnie, tym razem mocniej i głębiej.

Moje ciało zawibrowało z rozkoszy. Jęknęłam. W odpowiedzi na swój jęk usłyszałam jego cichy śmiech.

– Biorę to za „tak”.

– Jak chcesz – wydyszałam i niemal doszłam, gdy wbił się we mnie do końca.

Zaczął się poruszać, a ja zamknęłam oczy, rozkoszując się doznaniami. Jego rozpalona męskość wypełniała mnie szczelnie, a chłodna woda rozpryskiwała się coraz gwałtowniej na naszej skórze. Kochaliśmy się powoli, pieszcząc, skubiąc i całując się nawzajem. W końcu poczułam w dole brzucha narastające stopniowo napięcie, rozchodzące się po ciele w nieśpiesznych falach, by po chwili przybrać na sile i przeistoczyć się w lawę, która mnie zalała i sprawiła, że zaczęłam drżeć, wić się w jego ramionach i pojękiwać. Pragnęłam więcej, nie chcąc jednocześnie, by to wszystko tak szybko się skończyło.

Oddech Kellena stał się równie gwałtowny i urywany co mój. Narzucił szybsze tempo. Woda przelała się przez krawędź wanny, rozpryskując na płytkach, ale w tej chwili jedyną falą, jaka miała znaczenie, była ta, która narastała pomiędzy nami i odbierała zmysły. Zadrżałam, wyginając się w łuk, a moje głośne jęki rozległy się w pogrążonej w ciszy nocy. Czułam się tak, jakbym za chwilę miała rozpaść się pod wpływem czystej rozkoszy.

– Poddaj się temu – szepnął, obsypując pocałunkami mój nos, policzek i usta, nie przestając we mnie wnikać. – Chcę to usłyszeć. Poczuć.

Jego słowa podziałały na mnie jak katalizator. Doszłam chwilę później, wijąc się i drżąc w jego objęciach. Moje jęki były tak głośne, że z pewnością usłyszeli je sąsiedzi.

W sekundę później Kellen doszedł wraz ze mną. Wpił się ustami w moje usta, gdy moje ciało zacisnęło się na nim. Pocałunek stał się natarczywy, a jego gwałtowne pchnięcia nie słabły do momentu, w którym nie pozostało już nic oprócz wyczerpania i radosnej satysfakcji.

Przez kilka minut leżeliśmy w bezruchu, pozwalając chłodnej wodzie zmyć pot z naszych ciał, i powoli odzyskiwaliśmy oddech. Potem Kellen poruszył się i obdarzył mnie słodkim, delikatnym pocałunkiem.

– To było o niebo lepsze od pójścia na premierę – wymamrotał. – Chociaż muszę przyznać, że miałem zamiar wziąć cię podczas spektaklu.

Poczułam, jak na moją twarz wypływa uśmiech.

– Pomyśl o nagłówkach, jakie ukazałby się w gazetach. „Syn miliardera porzuca premierę dla przygodnego seksu”.

– Nie byłoby w tym niczego przygodnego. Poza tym mielibyśmy prywatny pokój.

– Lubię mężczyzn, którzy myślą z wyprzedzeniem.

– Bardziej od tych, którzy myślą głową?

Niesforny błysk w jego zielonych oczach przyprawił mnie o śmiech. Uniosłam biodra, ocierając się o jego męskość. Dopiero co osiągnął szczyt, ale był już w połowie drogi do powtórki. Bycie wilkołakiem miało pewne zalety, a zwiększona wytrzymałość seksualna była jedną z nich.

– Myślenie mniejszą z nich czasami też ma swoje zalety.

– Hmm – mruknął, wyciskając na moich ustach kolejny pocałunek. – Może powinniśmy przenieść się do twojego łóżka i to przedyskutować?

– Doskonały pomysł.

Tak też zrobiliśmy. A „rozmowa”, jaka miała w nim miejsca, była niesłychanie przyjemna.

Dużo później, gdy leżałam zaspokojona w jego ramionach, zadał mi pytanie, na które czekałam przez całą noc.

– Skąd się wzięły te wszystkie siniaki?

– Trening. – Ziewnęłam, walcząc ze zmęczeniem i potrzebą snu, bo powód powstania moich stłuczeń prowadził prosto do faktu, że zniknę na jakiś czas.

– Sądząc po intensywności stłuczeń, musiałaś dostać niezły wycisk.

– Jestem oficerem łącznikowym. Biorąc pod uwagę fakt, że współpracujemy ze strażnikami, musimy wiedzieć, jak mamy się bronić.

Gładził palcami skórę mojego ramienia, ale ten gest nie miał seksualnego podtekstu, był opiekuńczy i troskliwy. Poczułam, jak robi mi się ciepło na sercu — nigdy wcześniej tego nie doświadczyłam i nie wiedziałam, co mam o tym sądzić. To nie była miłość — poznałam ją już i wiedziałam, że to z pewnością nie kwalifikowało się do tego miana. Wrażenie było całkiem inne — bezpieczniejsze, milsze.

– Skoro już teraz stłukli cię na miazgę, to rozumiem, że trening kończy się w przyszłym roku, tak?

– Obawiam się, że nie. – Uniosłam oczy, żeby na niego spojrzeć. – Od jutra wycofuję się z życia towarzyskiego i przenoszę do kryjówki. Nie będę mogła się z nikim kontaktować.

Gniew i frustracja rozjarzyły się w głębi jego pięknych, zielonych oczu.

– Z nikim?

– Przykro mi.

– Jak długo to potrwa?

Wzruszyłam ramionami.

– To zależy od tego, jak dobrze sobie poradzę. – I jak szybko uda nam się dopaść tych drani.

Dłoń Kellena ześlizgnęła się wzdłuż mojego boku i objęła pośladki. Przyciągnął mnie do siebie bliżej.

– Dopiero co cię znalazłem. Nie uśmiecha mi się zostawienie cię samej po raz kolejny.

Ja również nie byłam szczęśliwa z tego powodu. Jeśli jednak przewrócenie mojego życia do góry nogami na kilka najbliższych miesięcy oznaczało doprowadzenie go do ostatecznego porządku, to nie miałam zamiaru narzekać.

– Popatrz na to z innej strony — gdy wrócę, będę chodzącym kłębkiem sfrustrowanych, wilkołaczych nerwów, więc możesz mieć pewność, że nasze następne spotkanie będzie niezapomniane.

Na jego ustach pojawił się krzywy uśmieszek.

– To już coś. – Zmienił pozycję, układając się na boku. Moja głowa ześlizgnęła się z jego piersi na ramię, gdzie było mi równie wygodnie. – W takim razie powinienem pozwolić ci się wyspać.

Przerzuciłam jedną nogę przez jego biodra i przysunęłam się bliżej. Dreszcz rozkoszy przebiegł po mojej skórze, gdy zanurzył się z powrotem w moim wnętrzu.

– Powinieneś.

I zrobił to. Ale dopiero po kolejnych kilku godzinach boskiego seksu.

 

Kellen wyszedł o siódmej. Wyjęłam z szafy ubrania i poszłam do łazienki wziąć krótki, odświeżający prysznic. Gdy już się ubrałam, ruszyłam w stronę kuchni z zamiarem zrobienia sobie śniadania. Przy okazji odkryłam, że w moim salonie siedzi Quinn.

Zatrzymałam się gwałtownie. Zdążył się przebrać, bo teraz miał na sobie wyłącznie czerń. Bardziej niż kiedykolwiek wyglądał jak mroczny anioł — grzesznie seksowny mroczny anioł.

– Chyba naprawdę muszę nauczyć się zamykać drzwi.

– Dobrze wiesz, że to by mnie nie powstrzymało.

To prawda. Od momentu zaproszenia go do swojego domu nie mogłam zrobić absolutnie nic, by zabronić mu pojawiania się tu, kiedy tylko uważał to za stosowne.

Stanęłam z założonymi rękami i przyglądałam się jego pięknej, pozbawionej jakichkolwiek emocji twarzy.

– Czego chcesz?

Patrzył na mnie przez chwilę, a potem zapytał:

– Chciałabyś zjeść ze mną śniadanie?

Zaskoczył mnie tym całkowicie. Spodziewałam się wszystkiego, ale na pewno nie tego.

– Niby po co?

Uniósł kpiąco brew.

– Chyba musisz jeść, prawda?

– Tak, ale nie to miałam na myśli.

Wzruszył ramionami.

– Dwa miesiące temu powiedziałaś mi, że muszę cię rozpieszczać i hołubić, żeby podbić twoje serce. Może wreszcie uznałem, że warto zastosować się do tej rady.

– Jasne, a od jutra świniom wyrosną skrzydła i zaczną latać. Po co tak naprawdę tu przyjechałeś, Quinn?

Nie zareagował na uszczypliwość i to było niemal przerażające. Może naprawdę starał mi się pokazać z innej strony. Mimo to intuicja mówiła mi, że to nie było wszystko, a ja nie byłam osobą, która ignorowałaby podszepty własnego instynktu. Już zbyt wiele razy uratował mi skórę.

– Przyszedłem tu tylko po to, żeby się z tobą zobaczyć i zjeść śniadanie. Nic poza tym.

– A nie jestem przypadkiem w twoim menu? Szybką przekąską, z której możesz skorzystać w każdej chwili?

W ciemnych głębiach jego oczu zamigotało rozbawienie.

– Niezły bonus, ale muszę cię zawieść. – Zawahał się, a błysk rozbawienia zniknął, zastąpiony przez rozdrażnienie. – Zaspokoiłem swoją potrzebę krwi tak samo, jak ty zaspokoiłaś swoje własne.

– Nie prosiłam Kellena, żeby wrócił. Przyszedł tu z własnej woli, z różami i przeprosinami. – Zrobiłam pauzę. – Czy ty w ogóle zauważyłeś moje siniaki?

– Tylko ślepiec by ich nie zauważył.

– I nie pomyślałeś, że komentarz w stylu „O rany, ależ one paskudnie wyglądają” będzie w tej sytuacji bardzo na miejscu?

– Czy twoje siniaki poczułyby się lepiej, gdybym to powiedział?

One może i nie, ale ja na pewno.

–Wiesz co? Jak na tak starego wampira jesteś czasami potwornie tępy.

Quinn jedynie wzruszył ramionami.

– Zjesz ze mną śniadanie?

– Nie. – Okręciłam się na pięcie i weszłam do kuchni, żeby nastawić wodę w czajniku.

– Dlaczego nie?

Mimo że nie usłyszałam, by wstawał z miejsca, Quinn nagle znalazł się w przejściu. Stał z założonymi ramionami i opierał się swobodnie o futrynę. Jego sylwetka zdominowała niewielką kuchnię w sposób, w jaki nie udałoby się to żadnemu wysokiemu mężczyźnie. Był jak mieszanka niebezpiecznej siły i porażającej męskości, opakowanych w uprzejmość i wyrafinowanie. A ja byłam oczarowana zarówno drzemiącą w nim siłą, jak i cudownym wyglądem zewnętrznym.

Nie wiedziałam tylko, co począć z tym pakietem. I czy w ogóle wykazywałam się zdrowym rozsądkiem, pakując się z nim w jakikolwiek związek. Dwa miesiące temu odkryłam, że nie jestem bezpłodna. W chwili obecnej byłam zabezpieczona na wypadek ciąży, ale nadal płodna. Lekarze byli pewni, że ten stan nie utrzyma się długo. Że moje wampirze geny w końcu przeważą i znów stanę się wilkołaczym ekwiwalentem muła. Mimo wszystko to odkrycie sprawiło, że całkowicie zmienił się mój sposób postrzegania Quinna. Oczywiście, że go pragnęłam. I to bardzo. Ale nie mogłam pozwolić sobie na związek z nim na wyłączność. Nie tylko dlatego, że oznaczało to, że stracę szansę na znalezienie sobie przeznaczonego mi życiowego partnera, ale ze względu na inny prosty fakt. Jeśli lek, który przywrócił mi płodność, nie spowodował żadnych innych zmian hormonalnych w moim organizmie, to to mogła być jedna jedyna szansa na poczęcie dziecka. Przez całe życie niczego nie pragnęłam tak bardzo jak założyć własną rodzinę — chciałam sielanki z małym białym domkiem i dwójką dzieci — i nie zamierzałam zmarnować swojej szansy. Jeśli w moim życiu istniała choć jedna pewna rzecz, to właśnie było to. Quinn mógł dać mi biały domek, ale nigdy nie obdarzyłby mnie dzieckiem. Nigdy.

I doskonale o tym wiedział, tak jak ja wiedziałam, że pragnął ode mnie więcej, niż mogłam mu dać. Nie potrafił jednak określić, co by to mogło być — nie byłam pewna, czy sam to wiedział.

Po co jednak miałby ogłaszać wszem i wobec, że nie ma zamiaru odchodzić, zanim nie odkryjemy wszystkich możliwości naszego związku, a potem zniknąć na dwa miesiące? Czemu zjawił się tutaj tak niespodziewanie? To nie miało sensu – wszystko, co robił ten wampir, robił w konkretnym celu.

Nasze spojrzenia znów się spotkały. Jego cudowne ciemne oczy pełne były ostrożności i głodu. Głodu wiążącego się zarówno z seksem, jak i żądzą krwi. Mimo tego, co powiedział wcześniej o zaspokojeniu swoich potrzeb, ten głód był widoczny jak na dłoni, silniejszy i jeszcze bardziej kuszący niż dotychczas.

Utwierdzał mnie w przekonaniu, że Quinn był tu z innych powodów, niż twierdził.

– Odpowiedz na pytanie, Riley – powiedział łagodnym głosem, w którym mimo wszystko usłyszałam nikłą rozkazującą nutę. – Dlaczego nie zjesz ze mną śniadania?

– Ponieważ niedługo idę do pracy.

– Po co?

– Bo zaczynam dzisiaj o dziewiątej, a w soboty temu cholernemu pociągowi dojechanie na miejsce zajmuje pół godziny.

Nie musiał wiedzieć, że Rhoan i Liander podjadą pod moje mieszkanie już o ósmej trzydzieści, żeby podrzucić mnie do pracy. Do tego czasu musiałam pozbyć się Quinna ze swojego mieszkania. Jak zobaczy Liandra, od razu zorientuje się, że misja mająca na celu infiltrację kartelu Starra właśnie się zaczęła.

I będzie chciał wziąć w niej udział.

Odwróciłam się do niego plecami i wzięłam kubek, do którego wsypałam kilka łyżeczek kawy rozpuszczalnej. Wolałabym orzechowe espresso, ale musiałam zadowolić się tym, co miałam do czasu kolejnej wypłaty. Rhoana po raz kolejny ogarnęło zakupowe szaleństwo, po którym prawie nic nie zostało nam na koncie. Za to przybyło mi w szafie kilka nowych sweterków.

– Czy to Gautier nabił ci te siniaki? – spytał.

– Nie.

– Kłamiesz.

Nie zaszczyciłam tego odpowiedzią. Nie widziałam sensu, żeby to robić.

– Czyli zaliczyłaś końcowy test do zostania strażnikiem.

Spojrzałam na niego przez ramię.

– Zaliczyłam z nim tylko jeden test. Prawdziwy pojedynek z Gautierem dopiero przede mną.

Teraz mówiłam prawdę, ale Quinn patrzył na mnie tak, jakby wiedział, że coś jest na rzeczy, a ja nie mówię mu całej prawdy.

Bycie dhampirem obdarzonym potężnymi mentalnymi zdolnościami sprawiało, że byłam praktycznie odporna na próbę wdarcia się do mojego umysłu przez wampira. Jednak w przypadku Quinna nie oddzielała nas żadna bariera ochronna. Nie tylko wymieniliśmy się krwią, ale także stworzyliśmy więź sięgającą głębiej niż zwykły psychiczny kontakt. Tej więzi nie zakłócała ani odległość, ani obecność paralizatorów mentalnych talentów. Umożliwiała mu odczytywanie moich powierzchownych myśli z taką łatwością, z jaką pił krew.

To właśnie dlatego ustawiłam swoje tarcze na pełną moc. Nie miałam pojęcia, czy to pomoże, czy nie, bo z całą pewnością nie miałam zamiaru ryzykować odczytywania jego myśli.

– Czy czasem nie powinno być tak, że ci którzy walczyli z Gautierem, powinni dostać wolne? Czemu idziesz dzisiaj do pracy?

– A czemu ciebie to tak cholernie obchodzi?

Wzruszył ramionami. Ani przez chwilę nie wierzyłam w obojętność tego gestu.

– Jestem ciekaw, to wszystko.

– Racja, to nie jest zwyczajna sytuacja. Mimo to ja również nie jestem zwyczajną kandydatką na strażnika, prawda?

– Nie, nie jesteś.

Zmarszczyłam brwi, słysząc podenerwowanie w jego głosie, ale czajnik wybrał akurat ten moment, żeby zacząć gwizdać, więc musiałam się odwrócić i zalać sobie kawę.

I to był błąd.

Gdy ramiona Quinna zacisnęły się wokół mojej talii, stery przejęły moje hormony.

– Dlaczego tak trudno jest ci uwierzyć, że przyjechałem tu po to, by się z tobą zobaczyć? – Musnął ustami skórę mojego karku, sprawiając, że dreszcz rozkoszy przebiegł po całym moim ciele aż do palców u stóp.

I mimo że moje hormony wręcz szalały z radości na samą myśl o odrobinie wampirzego seksu, nie chciało mnie opuścić to dziwne wrażenie, że Quinn przyjechał tu nie tylko ze względu na mnie.

– Dlaczego zjawiłeś się na moim progu po dwóch miesiącach milczenia?

– Przecież utrzymywaliśmy ze sobą kontakt.

– Tak nazywasz jedną spędzoną wspólnie noc na całe dwa miesiące? Taka ilość seksu nawet komarowi nie dałaby spać po nocach, a co dopiero wilkołakowi.

– Prowadzenie międzynarodowego biznesu wymaga więcej czasu, niż bym chciał. – Zsunął jedno z ramiączek mojej koszulki. Muśnięcie jego ust między ramieniem a karkiem przypominało liźnięcie ognia. – A nasza umowa mówi o tym, że możesz być z kim tylko chcesz podczas mojej nieobecności. Jestem pewien, że skorzystałaś w tego przywileju.

– Och, oczywiście, możesz mi wierzyć. – Próbowałam się skupić na zrobieniu sobie kawy, ale to było cholernie trudne, gdy stał tak blisko mnie, gorący i potwornie seksowny. – A ty chcesz mi wmówić, że nie miałeś czasu nawet na to, żeby wysłać wiadomość?

– Po co miałem to robić, skoro nocami miewaliśmy te same erotyczne sny? – Drugie ramiączko zsunęło się przy drobnej pomocy jego palca, a bluzka sama opadła, odsłaniając moje piersi. Ciepłe powietrze pieściło moją skórę, równie kuszące co stojący za mną wampir.

– To były tylko sny, Quinn. Miło byłoby zaznać czegoś bardziej realnego.

– Właśnie do tego zmierzam.

Przycisnął dłoń do mojego brzucha. Skóra w tym miejscu zrobiła się gorąca. Po moim ciele momentalnie rozlała się fala żaru. Niech to szlag, jego dotyk był jeszcze bardziej zniewalający niż poprzednio. Jego dłonie przesunęły się w górę, obejmując moje piersi i ściskając je razem. Zaczął pieścić i podszczypywać ich stwardniałe sutki. Szarpnęłam się w jego ramionach, natychmiast zapominając o ostrożności. Każdy cal mojego ciała wibrował z głodu płynącego w moich żyłach.

Jakby wyczuwając moment, w którym zniknął mój opór, zaczął mnie całować, pieścić i drażnić się ze mną, aż maleńkie kropelki potu pokryły moją skórę. Balansowałam na granicy spełnienia, pragnąc boleśnie uwolnienia, którego mi odmawiał.

Gdy pieszczoty jego rąk przesunęły się ku dołowi, jęknęłam z ulgi. Palce Quinna błądziły w okolicach moich ud, blisko, a jednocześnie daleko od punktu, w którym chciałam je poczuć. Potrzebowałam je poczuć. Po kilku chwilach tych słodkich tortur, zahaczył kciukiem o brzeg moich majteczek i zsunął je aż do kostek. Wyszłam z nich i kopnęłam na bok. Podciągnął mi spódnicę, a ja rozsunęłam nogi, czując, jak jego palce zagłębiają w moim wilgotnym wnętrzu od tyłu, głaszcząc i pieszcząc mnie do momentu, w którym zaczęłam pojękiwać w równym stopniu z przyjemności i frustracji. Jego ciepły oddech owionął mi kark, a palce zanurzały się we mnie nawet wtedy, gdy trącił kciukiem moją perełkę. Posuwiste ruchy jego dłoni sprawiły, że zaczęłam drżeć, czując, że za chwilę rozpadnę się z rozkoszy.

I gdy już myślałam, że do tego dojdzie, wszedł we mnie, biorąc mnie w posiadanie w najbardziej prymitywny sposób. Z moich ust wyrwał się kolejny jęk, gdy Quinn chwycił mnie mocno za biodra i unieruchomił w miejscu na rozkosznie zbyt długo.

Mimo wszystko, stanie tam z ciałem pulsującym potrzebą i jego gorącą, wyprężoną męskością zatopioną głęboko we mnie, było niesamowicie cudownym doznaniem. Uwielbiałam sposób, w jaki mnie wypełniał. To nie miało nic wspólnego z jego rozmiarem ani kształtem, bo bywałam już z mężczyznami, którzy prześcigali go pod tymi względami.

Tutaj chodziło o coś więcej — czułam się tak, jakby nasze dusze były połączone w jedną całość w sposób równie intymny, co nasze ciała.

Gdy tylko zaczął się poruszać, postanowiłam dotrzymać mu tempa, pragnąc wszystkiego, co mógł mi dać. Głębokie napięcie w dole brzucha eksplodowało, rozlewając się po mojej skórze jak lawa, docierając do najdalszych zakamarków mojego umysłu. Sapnęłam, chwytając się stołu, gdy ruchy bioder Quinna stały się bardziej natarczywe. W chwilę później wszystko wybuchło, a ja wiłam się w jego ramionach, gdy orgazm wycisnął ze mnie głośny jęk. Quinn doszedł wraz ze mną, ale nie tylko jego soki wypełniły moje ciało, ale i jego umysł wdarł się do mojego.

Przeczesywał moje myśli i wspomnienia tak szybko, jak złodziej bojący się przyłapania na gorącym uczynku.

Zalała mnie wściekłość niepodobna do niczego innego. Nie zastanawiając się nawet, obniżyłam swoje tarcze ochronne i pozwoliłam, by ją poczuł, wkładając przy tym całą siłę, jaką dysponowałam.

Z ust Quinna wydobył się zdławiony odgłos, a po chwili siła mojego psychicznego ciosu oderwała jego ciało od mojego, tak że aż przeleciał przez drzwi i wpadł do salonu, gdzie wylądował z głuchym łupnięciem na plecach.

Zasłoniłam się tarczami. Poczułam ukłucie bólu, ale to było nic w porównaniu z moim gniewem. Chwyciłam swoje majtki i wmaszerowałam do drugiego pokoju.

– Ty draniu! – Cisnęłam w niego bielizną, chociaż tak naprawdę nie wiedziałam, po co to robię. Przecież nie miałam w ręku ani noża, ani kołka, ani niczego użytecznego.

Może i dobrze, bo w tamtej chwili posłużyłabym się i jednym, i drugim.

Quinn potarł ręką oczy i powoli podniósł się na łokciach.

– Jakim cudem ci się to udało?

– A co to, kurwa, ma za znacznie, skoro ty zrobiłeś mi coś znacznie gorszego?

– Gdybyś choć raz powiedziała mi prawdę, nie musiałbym posuwać się do takich metod!

Głos miał równie donośny i pełen wściekłości co ja, ale słyszałam w nim drżenie sugerujące, że naprawdę go zraniłam. Część mnie była z tego powodu szczęśliwa. Druga nienawidziła tego uczucia.

– Mam prawo do prywatności, zarówno w życiu, jak i w myślach.

– To co innego.

– Dlaczego? Bo jesteś tysiącdwustuletnim wampirem, który nie musi przestrzegać żadnych zasad?

– A jednak pomimo mojego wieku, wszystkich parapsychicznych zdolności i doświadczenia, przedarłaś się przez moje tarcze tak łatwo, jakby były z papieru. A potem posłałaś mnie przez pokój siłą swojego ciosu. Kilka miesięcy temu nie byłabyś w stanie tego zrobić.

Mój żołądek zacisnął się w supeł. Quinn miał rację. Dobry Boże, to przerażające. Mimo że przez kilka ostatnich miesięcy Jack uczył mnie trudnej sztuki przełamywania się przez psychiczne bariery, to nigdy nie udało mi się przebić przez wszystkie jego tarcze, nieważne, jak bardzo bym się starała. A Quinn był przecież o wiele potężniejszy od Jacka.

Oblizałam usta, odpychając od siebie tą myśl. To nie był odpowiedni moment na rozważanie wszystkich przypuszczeń, jakie kryły się za jego stwierdzeniem.

– Nie próbuj zmieniać pieprzonego tematu.

Westchnął, zbierając się odrobinę niezdarnie z podłogi i poprawiając ubranie.

– Jakiś czas temu przyznałem ci się do tego, że po części cię wykorzystywałem. Byłaś najszybszym źródłem informacji o moim zaginionym przyjacielu — informacji, których nie dawały mi ani departament, ani moja przyjaźń z dyrektor Hunter. To nie uległo zmianie — chociaż z pewnością zmienił się powód.

– I dlatego wróciłeś?

– Częściowo. Wczoraj w południe coś się zmieniło. Coś się dzieje. Czuję to.

Potrafił to wyczuć? Jakim cudem? Wczoraj nie dzieliliśmy ze sobą żadnego snu, więc nie mógł wydobyć ze mnie niczego w ten sposób. Zazwyczaj wyłapywał moje myśl wtedy, gdy fizycznie znajdował się blisko mnie.

Możliwe jednak, że tak było. Może był tutaj w Melbourne przez cały czas, tylko nie raczył mnie o tym powiadomić.

Cholerny drań.

– Chcesz powiedzieć, że tę wczorajszą nocną wizytę złożyłeś mi tylko dlatego, że chciałeś wyciągnąć ze mnie jeszcze więcej użytecznych informacji? Założę się, że byłeś niepocieszony, gdy obecność Kellena zniweczyła twoje wielkie plany.

– To nie był jedyny powód mojej wizyty. Naprawdę chciałem się z tobą zobaczyć.

Taa, jasne. Już w to wierzę.

– Jakim cudem potrafiłeś wyczuć cokolwiek innego, skoro podobno mieliśmy dzielić ze sobą wyłącznie erotyczne sny?

Nie odpowiedział. Żadna mi niespodzianka. Ten drań nigdy nie odpowiadał na pytania, które naprawdę miały znaczenie.

Podszedł do mnie i podał mi majtki. Wyszarpnęłam mu je z ręki i cisnęłam na podłogę. Kusiło mnie, żeby zareagować w dziecinny sposób i perfidnie je podeptać. Możliwe, że tak naprawdę chciałam podeptać Quinna, a skoro nie miałam na to żadnej szansy, to majtki wydawały się być najlepszym wyjściem.

– Czy kiedykolwiek byłam dla ciebie czymś więcej niż tylko wygodnym źródłem informacji? – spytałam gorzkim tonem.

Quinn wyciągnął dłoń i musnął palcami mój policzek. Wzdrygnęłam się. Dłoń opadła mu do boku, ale determinacja płonąca w oczach daleka była od wygaśnięcia.

– Między nami zawsze było coś więcej.

– Jasne. Boski seks.

– Mówię o czymś innym. Zależy mi na tobie, Riley. I to bardzo.

Prychnęłam cicho pod nosem.

– Ciągle to powtarzasz, a mimo to nie ani razu nie pofatygowałeś się, żeby mnie zobaczyć. Jedynym powodem twojej obecności jest fakt, że wyczułeś, że coś dzieje się w tej sprawie.

Przyglądał mi się z założonymi rękami i kamienną twarzą. Mimo to w jego oczach widać było, że w środku aż się gotuje.

– Gdyby twój brat został porwany i zabity, to czy nie zrobiłabyś wszystkiego, co w twojej mocy, żeby się zemścić? Nawet jeśli po drodze musiałabyś zdradzić kogoś, na kim bardzo ci zależy?

– To coś zupełnie inne…

– Nie, to wcale, kurwa, nie jest co innego! Chociaż nie łączyły nas więzy krwi, Henri był dla mnie jak brat. Nie pozwolę, żeby to morderstwo uszło tym głupcom na sucho. Zemszczę się, bez względu na to, co będę musiał zrobić! – urwał, a potem dodał przyciszonym głosem: – Albo kogo musiał zranić.

Uniosłam dłonie. Nie odepchnęłam go, ale w każdej chwili byłam na to gotowa.

– Nie dotykaj mnie.

– To jeszcze nie koniec – powiedział pustym głosem. – Nie dopuszczę do tego.

– W tej chwili nie masz żadnego wyboru. Wynoś się stąd i nie wracaj. Nie chcę cię widzieć.

Prychnął.

– Ale zobaczysz, jeśli nie w snach, to na misji. Zaczyna się dzisiaj, a ja mam zamiar wziąć w niej udział.

A więc aż tyle udało mu się wygrzebać z moich myśli. Drań.

– Wyjdź stąd – rzuciłam wściekłym tonem – zanim zmusisz mnie do zrobienia czegoś, czego ani trochę nie będę żałować.

Przyglądał mi się dłuższą chwilę, a potem odwrócił i ruszył do drzwi. Zatrzymał się z dłonią na klamce i spojrzał na mnie ponad swoim ramieniem.

– Widzimy się w departamencie. Lepiej powiedz Jackowi o wzroście swojej mocy, bo inaczej ja to zrobię.

Mówiąc to, wyszedł. Drzwi zatrzasnęły się za nim z hukiem, który zawibrował w nagłej ciszy. Zamknęłam oczy i pomasowałam skronie, a potem poszłam wziąć prysznic. I chociaż mogłam zmyć z siebie jego zapach, nie potrafiłam pozbyć się go ze swoich myśli. Nie mogłam uciec od dobijającego poczucia straty i zdrady.

Nienawidziłam tego, że zredukował to, co nas łączyło, do obu tych uczuć. Bo niestety miał rację — między nami istniało coś znacznie więcej, coś, co miało szansę stać się prawdziwą magią. Może nie taką sięgającą duszy, ale mimo wszystko nadal bardzo wartościową. Jego czyny jeszcze nie zdołały jej zniszczyć, ale naprawdę nie miałam pojęcia, czy kiedykolwiek przejdę nad nimi do porządku dziennego.

Zwróciłam twarz ku strumieniowi chłodnej wody, pozwalając, by zmyła kłucie łez pod powiekami. Po jakimś czasie wyszłam z kabiny i przebrałam się. Poszłam do kuchni zrobić sobie kolejny kubek kawy.

Dopiero gdy już trzymałam go w dłoni, pozwoliłam sobie w końcu na rozmyślanie o sposobie, w jaki zaatakowałam Quinna.

Nigdy wcześniej nie dysponowałam taką mocą. Jasne, wszystkie telepatyczne testy w departamencie zaliczyłam celująco, lecz nigdy przedtem nie zbliżyłam się nawet do czegoś takiego, jak odczytywanie myśli Quinna, a już na pewno nie posunęłam się do przedarcia przez warstwy jego tarcz ochronnych.

Udało się to dopiero dzisiaj, i to z takim impetem, że przeleciał przez pokój.

Czy to możliwe, że gniew pozwolił mi zaczerpnąć z nigdy nie wykorzystanych zapasów mocy, o których istnieniu próbował przekonać mnie Jack? A może była to pierwsza oznaka tego, że eksperymentalny lek, który podawał mi Talon, zaczął silniej wpływać na mój organizm?

Tego nie wiedziałam.

Ale miałam paskudne przeczucie, że już niedługo się dowiem.