C. S. Lewis, filozof i pisarz, autor Opowieści z Narnii, tym razem pochyla się nad tematem miłości. Lecz nie jest to jedna miłość, a cztery. Każda z nich inna, rządząca się swoimi prawami, każda piękna, a żadnej z nich nie powinno zabraknąć w życiu człowieka.
Przywiązanie, przyjaźń, miłość erotyczna czy wreszcie miłość do Boga i bliźniego, zostają poddane szczegółowej analizie. Analizie o tyle ciekawej, że poznać można zarówno charakterystyczne “objawy” danej miłości, dowiedzieć się co może z sobą przynieść, a jednocześnie czy może grozić, jakie niebezpieczeństwa z sobą niesie, czy w końcu jak może się dla nas skończyć. Przy tym nie jest to analiza w dosłownym tego słowa znaczeniu, bo jak zanalizowac coś co wymyka się jakiemukolwiek (przynajmniej na pierwszy rzut oka) zaszufladkowaniu.
Czy można pokochać miłością erotyczną (i nie chodzi tu wyłącznie o seksualność) najlepszego przyjaciela, czy można w takim układzie stworzyć stały i stabilny związek? Inaczej, czy związek na pewno powinien być stały i stabilny? A może tylko wydaje nam się, że kogoś kochamy, a naprawdę łączy nas wyłącznie przywiązanie, które również okazuje się być formą miłości? Nie ma łatwych pytań dotyczących miłości. A na te pytania nie ma prostych odpowiedzi. Przekonałam się o tym słuchając tej książki.
Wg autora najważniejszą z miłości jest Caritas, a więc miłość Boga i bliźniego, bez niej bowiem żaden inny rodzaj miłości nie ma prawa zaistnieć w naszym życiu. Na mnie największe wrażenie zrobił rozdział poświęcony przyjaźni… To wrażenie trwa do teraz, bo okazało się, że nie wszyscy których nazywam przyjaciółmi, naprawdę nimi są (przynajmniej idąc tokiem rozumowania autora).
Książki słucha się świetnie, nie ma żadnych ozdobników muzycznych czy przerw, a Krzysztof Kolberger to strzał w dziesiątkę jeśli chodzi o wybór osoby czytającej. Polecam gorąco przynajmniej przesłuchanie tego zbioru esejów i gwarantuję, że nie zawiedziecie się. Na zachętę fragment (na stronie Wydawnictwa Media Rodzina możecie znaleźć obszerniejsze):
Trudno mi się oprzeć poczuciu, że Bóg zażartował z nas, gdy tak niebosiężną i z pozoru transcendentną namiętność, jaką jest miłość erotyczna, połączył w niespójnej symbiozie z cielesnym apetytem, który jak każdy inny apetyt nietaktownie obnaża pokrewieństwo z tak prozaicznymi czynnikami jak pogoda, zdrowie, krążenie czy trawienie. W miłości erotycznej chwilami wydaje się, że unosimy się w powietrzu, a wtedy seksualność nagłym szarpnięciem przypomina, że jesteśmy tylko balonami na uwięzi….
Teologowie często lękali się w miłości erotycznej ryzyka bałwochwalstwa. Jak sądzę, chodziło im o to, że osoby zakochane będą traktować się nawzajem jako bóstwa. Nie wydaje mi się to prawdziwym zagrożeniem; z pewnością nie jest tak w małżeństwie. Wobec cudownej prozy i praktycznej intymności małżeńskiego życia postawa taka byłaby absurdem, podobnie jak wobec zażyłości, w którą niemal zawsze otulona pozostaje miłość erotyczna. Wątpię, by nawet w czasie zalotów ktokolwiek, komu dane było poczuć pragnienie Niestworzonego lub choćby o tym marzyć, uznał, że kochana osoba zdoła to uczucie zaspokoić.
