Katyń

Refleksje po filmie.

Czy warto wracać do przeszłości? Czy warto wyciągać taki temat, o którym lepiej zapomnieć? A może spróbować zapomnieć o tym, co takie trudne? Może tak będzie łatwej żyć?

Film, tylko obraz, a tak poruszający. Wchodzi kilka rozgadanych osób, jakby miał to być jeden z wielu filmów. Na początku nie ma mocnego uderzenia, nie odbiera mowy. Cisza dopiero przyjdzie. Gdy padną strzały, gdy z modlitwą na ustach wpadną do dołu żołnierza Wojska Polskiego, wtedy zapanuje cisza. „Ojcze nasz, któryś jest w niebie”… Oni tam zginęli tylko dlatego, że ktoś chciał większej władzy, że chciał być panem świata, chciał być bogiem. Potem kłamstwa, życie udawane z przyzwoleniem na fałsz, bo jakoś trzeba żyć. Nie chcę oceniać nikogo. Wierzę, że każdy chciał dobrze. A jednak to boli, gdy zwycięża kłamstwo. Zapomnieliśmy co to Prawda. Nie kochamy jej, jest nam obca. Przegrywamy z samym sobą, wybieramy to co łatwe, przyjemne, wygodne, nie koniecznie prawdziwe. Czy warto pozostać wiernym Prawdzie?

Boże, uchroń nas przed wojną. Żyjemy w cudownym kraju, a nie umiemy, czy też nie chcemy być wdzięczni. Nie doceniamy. Dzięki Ci, że żyję w kraju, gdzie mogę mówić po polsku, gdzie mogę wywiesić swoją flagę, dumną, biało-czerwoną. Białą, bo Polska to wierność ideałom, czerwoną, bo ta wierność wymaga ofiar, męczeństwa krwi. Nie chcę wojny, nigdy, nigdy, nigdy. Boże dzięki Ci za Ojczyznę. Niech Twe miłosierdzie ogarnie tych, którzy za nią umierali.

Chwała wam, obrońcy Ojczyzny!