Dzisiaj Watykan oficjalnie zapowiedział papieskie Motu Proprio na temat powrotu liturgii klasycznej. Już za kilka dni ma się ukazać dokument papieski, który zezwala na sprawowanie Najświętszej Ofiary bez ograniczeń w rycie klasycznym. Oczywiście Novus Ordo, czyli obecny ryt, pozostanie w użyciu i będzie normą. Nareszcie to, co było przez tyle wieków świętością i skarbem Kościoła, nie będzie zakazywane. Choć zapewne dalej ta liturgia spotka się z niezrozumieniem i odrzucaniem, niechęcią, a nawet wrogością.
Liturgię w rycie klasycznym trzeba przeżyć, aby zrozumieć co jest w niej niesamowitego. Modlitewne skupienie, cisza. Wiele gestów, znaków, każdy o głębokim znaczeniu. Tego nie rozumie się od razu, nie da się tego po prostu wytłumaczyć. Jest to jak wchodzenie w nieziemską rzeczywistość, jest jak doświadczenie nieba. Gdy całe zgromadzenie wspólnie kieruje się ku ołtarzowi wydaje się, że zbliżamy się wszyscy, niczym pielgrzymi, czy owce, ku niebieskiej ojczyźnie. Kapłan jest tym, który prowadzi, bo Chrystus ustanowił go pasterzem dla swojego ludu. Nie zwalnia to wiernych z odpowiedzialności za wspólnotę. To nie jest bezwolna owczarnia, to jest zgromadzenie tych, którzy zostali powołani, aby w wolności stać się dziedzicami nieba. Cóż za łaska! Wtedy ja sam doświadczam własnej małości. To, że mogę iść wśród dzieci Bożych, jest największą łaską. Bóg mnie kocha i chce, aby przyszedł do Niego. Czego chcieć więcej? Więc proszę o modlitwę, abym chciał tylko Boga, bo ułomna jest ludzka natura. Proszę o modlitwę w mojej intencji, proszę módlmy się nawzajem za siebie. Proszę, dobry Boże, daj nam przyjść do Ciebie i radować się oglądaniem Twojego oblicza. Nie pozwól, aby zawładnął nami grzech, ale niech Twoja łaska da nam siły na drogę. Sit nomen Domini benedictus!
