Niedawno przeczytałem (w końcu!) Dekret o Ekumenizmie Unitatis redintegratio (w skrócie: DE), jeden z dokumentów II Soboru Watykańskiego. Jest to dokument niesamowity, szczególnie że porusza bardzo trudny problem. Faktem jest, że podział chrześcijaństwa jest gorszący. Dlatego należy dążyć do osiągnięcia jedności tak, aby chrześcijanie nie byli podzieleni między różne wspólnoty, ale byli jednym Kościołem Chrystusowym. Jednak to, z czym często się spotykam, nie zawsze jest tym, o czym piszą ojcowie soborowi.
Z Dekretu wynika bowiem, że jedność, do której dążymy, “trwa stale w Kościele katolickim” (DE 4) . Kościół katolicki “został wzbogacony wszelką prawdą objawioną przez Boga i wszelkimi środkami łaski” (DE 4), podobnie w DE 3: “całą pełnię zbawczych środków można bowiem osiągnąć jedynie za pośrednictwem katolickiego Kościoła Chrystusowego, który stanowi powszechną pomoc zbawienia”. Znajdujemy się w sytuacji, w której nie możemy sobie pozwolić na dwuznaczności. Nie jest obojętne wyznanie! Należąc do Kościoła katolickiego, należymy do wspólnoty, którą założył sam Chrystus Pan. Odejście od niej jest pozbawieniem się “całej pełni zbawczych środków”. Nie neguje to faktu, że my, katolicy, mamy wychodzić z miłością do naszych braci odłączonych. Ta ekumeniczna posługa miłości ma doprowadzić nas wszystkich do osiągnięcia jedności, która “trwa stale w Kościele katolickim” (DE 4), a więc mamy przyprowadzić zbłąkane owce na łono Kościoła. Nie siłą oczywiście, a miłością. Tak jak Ewangelię należy głosić tym, którzy jej jeszcze nie znają, tak należy pomóc tym, którzy odeszli od źródła. Nie należy przy tym wstydzić się prawdy katolickiej, albowiem “całą doktrynę należy przedstawiać z pełną jasnością” (DE 11). Fakt ukazania, głoszenia tego w co się samemu wierzy, nie jest obrazą dla drugiej strony. Ja nie głoszę po to, żeby kogoś zniszczyć, ale żeby go przyprowadzić do Kościoła.
Na koniec pozwolę sobie na jeszcze jeden cytat:
“Nic nie jest tak obce ekumenizmowi, jak fałszywy irenizm, który przynosi szkodę czystości doktryny katolickiej oraz zaciemnia jej właściwy i dokładny sens” (DE 11)”.
